სიძეო ჩემო ტკბილო ქრისტე, ღაღადებდა ფებრონია: არა საშრომელ-ჰყავ სრბაი ჩემი შემდგომად შენდა, რამეთუ სიტკბოებითა სიყუარულისა შენისათა სულისა ჩემისა სასოებაი აღვისუბუქნე და შუენიერებამან წყალობისა შენისამან გულსა ჩემსა დაატკბო შენთვის ვნებათა სასუმელისა შესმად, რაითა ღირსად სასძლოსა შინა ბრძენთა თანა ქალწულთა დღესასწაულობად შენ მიერ აღვირაცხო მე; ამისთვისცა, ღუაწლისა მძლეო, პატივისმცემელნი ესე ღუაწლთა და შრომათა შენთანი გევედრებით შენ: მეოხ გუეყავ, რაითა არა დაგვეხშას ჩვენცა ბჭენი სასძლოსანი.