ერთი მოხუცებული ათონელი ბერი ყვებოდა: - როცა ახალგაზრდა ვიყავი, ნაკეთობებს მატანდნენ ხოლმე მთაწმინდის გარეთ, ღვთისმოშიშ ერისკაცებთან, სადაც არ უნდა ვყოფილიყავი, გემზე თუ ქუჩაში, გარს ურწმუნო ხალხი მეხვია და უკადრის სიტყვებს მეუბნებოდა ღვთის არსებობაზე. ვტიროდი და ღმერთს ვევედრებოდი, რომ ჩვენი ერი ამ ადამიანების ურწმუნოების გამო არ დაესაჯა. რჩევა ჩემს მოძღვარს ვკითხე. მიპასუხა: "როცა ისინი მოგიახლოვდებიან, დაჯექი, გულზე ხელები დაიკრიფე და ილოცე, მაშინვე გაიფანტება მათი შემოტევა და მშვიდად იქნები". ასე მოვიქეცი და დავმშვიდდი.

* ამბა ისაიაზე ამბობენ: როცა ძმები სიყვარულის საღამოზე საჭმელს ჭამდნენ, ერთმანეთს შორის საუბარი წამოიწყეს. მაშინ იქ მყოფმა პეტუსიელმა დეკანოზმა მათ უთხრა: "იყუჩეთ, ძმანო, ვიცნობ ერთ ჩვენს ძმას, რომელიც ჩვენს თანასწორად სვამს და ჭამს, მაგრამ მისი ლოცვა, ვითარცა ნათლის სვეტი, აღიწევა ზეცად".