რუთინი ბრძანებს: "ამბა აპოლონის სავანის მონაზონთა სახეზე საკვირველი სიხარული და მხიარულება ბრწყინავდა, ისეთი, როგორსაც ვერ ნახავ დედამიწის სხვა მკვიდრთა სახეზე. ჩვენ იქ ერთი მწუხარე სახე არ გვინახავს. თუ ვინმეს მწუხარებისაგან სახე ჰქონდა მოქუფრული, მაშინვე ჰკითხავდა მწუხარების მიზეზს. ხშირად, როცა ძმას მწუხარების მიზეზის დამალვა უნდოდა, თვითონვე გამოუცხადებდა, რა იმალებოდა მის სულში და მასაც მოუხდებოდა ამის აღიარება. მაშინ მამა აპოლონი ამ ძმის დამოძღვრას იწყებდა, ამბობდა, რომ საერთოდ არ უნდა ჰქონდეს მწუხარება მას, ვისთვისაც ცხონება ღმერთშია, სასოება კი ზეციურ სასუფეველში. დაე, მიეცნენ მწუხარებას წარმართები, დაე იტირონ იუდეველებმა, დაე, უყვარდეთ ყოველივე მიწიერი, იხარონ ხრწნადი და არასაიმედო საგნებით, ჩვენ კი აღფრთოვანებისგან უნდა ვიწვოდეთ, თუკი მართლა ველით ზეციურ დიდებას და ზეციურ ნეტარებას. ამასვე გვასწავლის მოციქული: "მარადის გიხაროდენ, მოუკლებლად ილოცვიდით, ყოველსა შინა ჰმადლობდით" (თესალონიკელთა 5,16-18).