კიევის მღვიმევის მონასტერში XI საუკუნეში ერთი ღვთისმოშიში ძმა ხანგრძლივი ავადმყოფობის მერე გარდაიცვალა. ორმა ძმამ მიცვალებული განბანა და შეახვია, მერე კი წავიდნენ. სხვა ბერებმაც შემოიხედეს მის კელიაში და წავიდნენ, გარდაცვლილი დაუმარხავი დატოვეს: ის ძალზე ღარიბი იყო და დანაზოგიც არ ჰქონდა.

ღამე იღუმენს გამოცხადება ჰქონდა: "ეს ღვთის კაცი მეორე დღეა, დაუმარხავი ასვენია, შენ კი ამ დროს მხიარულობო". იღუმენმა ეს რომ შეიტყო ძმებთან ერთად მივიდა გარდაცვლილთან, ის კი წამომჯდარიყო და ტიროდა. შეეკითხნენ:

- როგორ გაცოცხლდი და რა ნახეო.

ის კი მხოლოდ ამას პასუხობდა: - თავი გადაირჩინეთო.

ბოლოს, მათი მომაბეზრებელი კითხვების პასუხად, ბრძანა: იღუმენს დაემორჩილეთ, მუდმივად ინანიებდეთ და ევედრეთ უფალს, ღვთისმშობელს და ღირს ანტონისა და თეოდოსის. თავს ნუ აიმაღლებთ და მეტსაც ნუ შემეკითხებითო. ამის მერე შევიდა მღვიმეში, მიიხურა კარი, და იქიდან გამოუსვლელად დაჰყო თორმეტი წელი. როცა სიკვდილის ჟამი დაუდგა, მოუხმო ძმებს და უთხრა: "ნეტარია ის, ვინც აქ დაიკრძალება" და საუკუნოდ განისვენა.