2 ნოემბერს ღირსი მამა გაბრიელის ხსენების დღეა. მინდა გავიხსენო მამა სოგატეს მიერ ნაამბობი ერთი ამბავი, რომელიც მამა გაბრიელს უკავშირედება. 

არქიმანდრიტ სოგრატესთან (ჭულუხაძე) საუბარმა იმხანად ბევრი რამ შემძინა, ბევრი სასიკეთო ნაყოფი ვიხმიე... მისი გარდაცვალების შემდეგ კი უფრო მეტად მეძვირფასება მისი ნაამბობი. საგულისმო გახლდათ ღირსი მამა გაბრიელის და მამა სოგრატეს ურთიერთობა, რასაც არქიმანდრიტი სოგრატე დიდი სიყვარულით იხსენებდა:

-მე ხომ მცხეთის სასულიერო სემინარიაში ვასწავლიდი. სამთავროს დედათა მონასტერი ხომ იცით, იქ ვიყავი პატარა რომ ვიყავი, ზედამხედველობა დამევალა. უწმინდესი მაშინ რექტორი იყო. მე მებარა ბიჭების სახარჯო ფული, ვინახავდი. ჩვენ ვიყავით ზევით, მეორე სართულზე, წინა მხარესა კედელი მოშენებული იყო ფიცრის კედლები, იქ ვიწექი მე.

საღამოთი ვფიქრობ, ახლა მე რომ მოვკვდები მზად ვარ თუ არა თქო? არ ვარ მზად მეთქი საკუთარ თავს ვეუბნებოდი და ცოტახანი კიდევ მაცოცხლეთქო. ამ ფიქრში ჩამეძინა და ღამის პირველი საათია ხმაური გაისმის, რამაც წამომახტუნა. ჩავიცვი, შუქი ჩავრთე და არ ჩაირთო. ფანჯარა გამოვაღე, გავიხედე და სახურავზე მოდის ცეცხლი და ცეცხლი უკიდია სახურავს. გამოვედი შესასვლელში, იქ იდგა ტელეფონი.

70-წელში, მანამდე, მე ტელეფონზე არ დამირეკია. არ ვიცოდი დარეკვა. გჯერათ? არ დამჭირვებია. ავიღე ტელეფონი, ვიფიქრე, იქნებ შემხვევით ვიღაცასთან მოვხვდე ხაზზემეთქი და რომ ვუთხრა, სემინარია იწვის. ავიღე ტელეფონის ყურმილი და ვიძახი, ალო, ალო. ხმა არავინ გამცა და დავკიდე ტელეფონი.

შიშისაგან ხმა ჩამივარდა, ვკნავივარ. გამოვარდა მაშინ ჩემი უმცროსი ძმა, სემინარიაში სწავლობდა, ცეცხლი უკიდია მეთქი ვეუბნები. ჩემს ძმას რომ გაუგია ჩემი კნავილი, ეგონა ვიღაც თავს დაესხაო, მღვდელი ვიყავი მაშინ. ჩემი ძმა დერეფანში რომ გამოვარდა ჩამოვარდა ცეცხლი. იკეტებოდა დერეფანი. არ დაიბნა და მოკიდებულ ცეცხლს თავი დააღწია. ჩავიდა კიბეებზე, დედების ეზოში და კიბე ამოიტანა.

მოადგა მეორე სართულს და ბიჭები გააღვიძა ასე გადაიყვანა ფანჯრიდან. იწვის სახურავი. მე უკან არ შევბრუნებულვარ. ჩემს ოთახში მქონდა სემინარიის ფული, 500 მანეთი. ჩემი 200 მანეთი მქონდა, ხელფასს ვიღებდი, ხელფასი ახალი აღებული მქონდა და ამ ფულის გვერდით მედო გარდეროფში. ყველაფერი შენობაში დამრჩა. ახლა მე ვდარდობ მობარებულ ფულზე, იტყვიან ფული მივეცით და დამალა, ეს აზრები მაწუხებდა. არადა დაიწვა. მესამე დღეს წინა მხარე, ჩემი მხარე, სამი კედელი ხე ხომ ჩამოცვივდა ძირს, იწმინდება. ამ დროს მოსულია ეფრემ მეორე და მამა გაბრიელი (ურგებაძე).

მამა გაბრიელი იქ იჯდა სამთავროს ეზოში, გრძელ კიბესთან. მე მაღლა ვარ დაღონებული. მამა გაბრიელი მეუბნება, დაბლიდანა,-მამა სოგრატი, მიძახის. შენ, უკვე ჯვარი ატანილი გაქვს გოლგოთაზეო. ჰოდა, მე ისე დავმშვიდდი, მეტი არ შეიძლება. ჩემს თავს ვაწყნარებდი და შთავაგონებდი წმინდა იობის მოთმინებასა.

წმინდა იობი მეცხადებოდა ხოლმე, იობმა რაც გადაიტანა ხომ იცით? ჩემი ჭირი რა შედარება იყო მასთან, არაფერი. იმან გადაიტანა და მე რა ვარ მეთქი. ამას რომ ვერ გაუძლომეთქი. იმის აზრი მკლავდა, ის ფული ვითომ მე შვინარჩუნე. ჰოდა, როცა მესამე დღეს წმინდავდნენ იმ ადგილას, აღმოჩნდა დამწვარი ფულის პაჭკა, რომელსაც მხოლოდ კუთხეში ნომრები ჰქონდა შემორჩენილი. ჩემი დარდიც განქარდა. ასეთი სასწაულებეი დაბადებიდან უამრავი მაქვს.