მთაწმინდაზე მოღვაწეობდა მეუდაბნოე პართენი, რომელსაც ერისკაცობაში დიდი საზოგადოებრივი ადგილი ეკავა. კარულის უდაბნოში გადასვლამდე "ბურეზარის" კელიაში მოღვაწეობდა. ერთხელ, როცა ტაძარს აშენებდნენ, ერთი რუსი დედაკაცის წერილი მიიღო, - ტაძრის მშენებლობის ამბავი რომ გავიგე, რადგან ფული არ მქონდა, გრძელი ნაწნავები გავყიდე. ეს ფული, გთხოვთ, ისე მიიღოთ, ვითარცა ქვრივის ორი წვლილიო. '

ამან შეძრა მამა პართენი და გადაწყვიტა, კარულის კლდეების მკვიდრი გამხდარიყო. ამას რომ იხსენებდა, ამბობდა: "ამ წერილის წაკითხვისას გავიფიქრე: ზოგი ნაწნავს იჭრის, ზოგიერთი, თვითონ გაჭირვებული, ჩვენ ფულს გვიგზავნის. მე კი ვზივარ სავარძელში, ვსვამ ჩაის, ნუგბარს მივირთმევ და ყველა სიკეთე მაქვს... უნდა წავიდე კარულში ქრისტეს სიყვარულისა და სულის ცხონებისათვის-მეთქი".

ამბობენ, რომ მამა პართენს სახე უბრწყინავდა და დაფარულმცოდნელობის მადლი ჰქონდა, მხოლოდ უმი საკვებით საზრდოობდა. ზამთარში ღუმელს არ ანთებდა. ქვეშაგებად ტყავი ეფინა და თავქვეშ კუნძი ედო. მისი დახეული ანაფორა კეთილსურნელებას აფრქვევდა.