ვიდრე თხრობას გავაგრძელებთ, გვსურს სიხარულით აღვნიშნოთ , რომ საბერძნეთის მართლმადიდებელმა ეკლესიამ 2013 წლის 1-ლ დეკემბერს წმინდანად შერაცხა მამა პორფირე და მისი ხსენების დღედ 2 დეკემბერი დააწესა.
მთელი ღამე მივცურავდით - იხსენებდა მამა პორფირე, - დილით, დაახლოებით ათ საათზე, დაფნაში მივედით. მონაზვნებმა აიღეს ნივთებით სავსე თოკრები, რომლებიც სალონიკში გაყიდული ნაკეთობების საფასურით იყო შეძენილი. ჩამოვედით ხომალდის ტრაპზე. ჩვენ ბარკასი გველოდა. ჩემს ბერდიდს პატივი სცეს და პირველები ჩავსხედით ბარკასში. ნაპირს მივადექით. როგორც კი მიწაზე გადავედით, მოძღვარი ცოტა გვერდზე მიდგა. ამ დროს მომიახლოვდა კაბიანი მაღალი ჯარისკაცი, თავზე შავფუნჯიანი წითელი ფესი ეხურა, მტაცა ხელი და კვლავ ბარკასში ჩამაგდო, რომელიც უკვე სცილდებოდა ნაპირს სხვა მონაზვნების მოსაყვანად.

- აქ რა გინდა? - იყვირა მან, - ბავშვებს აქ ყოფნა აკრძალული აქვთ!

ავტირდი. ბარკასი ნაპირს მოსცილდა. ამასობაში ბერდიდმა დაინახა, რაც ხდებოდა, მოირბინა და ყვირილი მორთო:

- შეჩერდი, ბავშვი დააბრუნე, ეს ჩემი ბავშვია!

ბარკასი დაბრუნდა და მეც გავთავისუფლდი.

მაშინ უთხრა მას სარდარისმა, მთაწმინდის მცველმა ჯარისკაცმა, - მამაო, ბავშვის თან წაყვანა არ შეიძლებაო.

- ის ჩემი ნათესავია, დისშვილი, - მიუგო ბერდიდმა, - მისი მიტოვება არ შემიძლია, ობოლია, დაიღუპება.

- დიახ, მაგრამ მე დამსჯიან ამის გამო.

- ნუ ღელავ. ეს დამიტოვე და ვეტყვი ბერდიდებს, რომ არ დაგსაჯონ. ამგვარად, გზა განვაგრძე ბერდიდ პანტელეიმონთან, "ბი
ძაჩემთან" ერთად. ის ჩემი მოძღვარი გახდა. სკიტში ავედით. ღმერთმა ჩემზე, მდაბალზე, სასწაული გამოაჩინა. მისი მარჯვენა ყველგან ცხადად მიფარავდა. ამ შემთხვევაშიც ღვთის განგებულებამ წმინდა ბერდიდის ხელში მომახვედრა, მან მე გადამარჩინა - მთაწმინდაზე მოსვლა შევძელი, იმ დროს ეს აკრძალული იყო. მონაზვნობაზე არაფერი ვიცოდი, მაგრამ ღმერთი დამეხმარა.

სკიტში ავედით. მას მერე ჩემთვის სხვა ცხოვრება დაიწყო. ცხოვრება ქრისტეში: ღვთისმსახურება, მწუხრი, ღამისთევის ლოცვა. მადლმოსილი ცხოვრება, - თქვა მამა პორფირემ.

მთაწმინდაზე ჩემი ცხოვრების აღსაწერად დრო არ მეყოფა - ამბობდა ბერდიდი პორფირე, მაგრამ თქვენდამი სიყვარული აღმძრავს...

როცა მთაწმინდაზე მივედი, ნორჩი და უსწავლელი, დამარცვლით ვკითხულობდი. ჩემი ბერდიდები ღვიძლი ძმები იყვნენ: ბერდიდი, პანტელეიმონი მოძღვარი და მამა იოანიკე. მკითხეს: - შვილო, კითხვა თუ შეგიძლიაო. ცოტა-მეთქი. შაბათი საღამო იყო. ფსალმუნთა საკითხავად დამადგინეს. გაუბედავად, დამარცვლით ვიწყე პირველი ფსალმუნის წაკითხვა:

- ნეტარ-ნეტარ-არს-კა-ცი...

- კარგი, შვილო, მომეცი, მე წავიკითხავ, - მითხრა მამა იოანიკემ, - სხვა დროს შენ წაიკითხავ, - სათვალე გაიკეთა და კითხვა დაიწყო: - ნეტარ არს კაცი, რომელ არა მოვიდეს...

ძალიან შემრცხვა. ეს ჩემთვის გაკვეთილი იყო.

"კითხვა უნდა ვისწავლო", - გადავწყვიტე და საქმეს შევუდექი. თავისუფალ დროს ვკითხულობდი ფსალმუნებს, ახალ აღთქმას, კანონებს, რათა ენა მიმჩვეოდა. დღედაღამ ვსწავლობდი. ამასობაში ფსალმუნი დავიზეპირე.

ერთ ღამისთევის ლოცვაზე კირიაკონში, წმინდა სამების საკრებულო ტაძარში ჩვენი სკიტის ტრაპეზის დღესასწაული იყო. საღამოს ჩემი ბერდიდები ეკლესიაში წავიდნენ, მე კი კელიაში დასაძინებლად დამტოვეს. ეს პირველ დღეები იყო. პატარა ვიყავი და ალბათ იფიქრეს, ღამისთევის ლოცვას ვერ გაუძლებსო.

შუაღამიანის შემდეგ მამა იოანიკე მოვიდა და გამაღვიძა, - ჩაიცვი, ეკლესიაში წავიდეთო.

სამ წუთში წმინდა სამების ტაძარში ვიყავით. მან წინ გამიშვა. ტაძარში პირველად შევედი და დავიბენი! ლოცულობდნენ. ქორკანდელები ყველაფერს ანათებდნენ - კედლებსა და ანალოგიებზე დასვენებულ ხატებს.

ყველაფერი ბრწყინავდა, ლამპრები ციმციმებდა, საკმეველი იწვოდა, სულისშემმუსვრელი ფსალმუნები ისმოდა არამიწიერი სილამაზის ღამეში. კეთილკრძალულმა შიშმა და თრთოლამ ამიტანა. მეგონა, ზეცაში ვიმყოფებოდი. მამა იოანიკემ მანიშნა, წინ წავსულიყავი და ხატებს ვმთხვეოდი, მაგრამ ადგილიდან დაძვრა ვერ შევძელი.

- დამიჭირე, დამიჭირე, მეშინია! - ვუთხარი.

მან ხელი მომკიდა, ჩავებღაუჭე, წინ წავედი და ხატებს ვემთხვიე. ეს ისე განვიცადე და ჩემზე ისე ღრმა კვალი დასტოვა, რომ არასოდეს დავივიწყებ!

ბერდიდი პორფირე ამას ხშირად იგონებდა.
მთაწმინდაზე ცხოვრებით ძალზე მხიარული და აღფრთოვანებული ვიყავი - ამბობდა მამა პორფირე - თავიდან განსაცდელი შემემთხვა. მშობლებზე ფიქრი დავიწყე, სული მტკიოდა, მეცოდებოდა ისინი, რადგან არ იცოდნენ, სად ვიყავი. ვფიქრობდი ჩემს თანატოლ ბიძაშვილზე.

სურვილი გამიჩნდა, მცირე ხნით სოფელში წავსულიყავი და ძმა მთაწმინდაზე მომეყვანა, რათა აქ მასაც ჩემსავით მშვენიერი ცხოვრება ჰქონოდა. ვგრძნობდი, მოვალე ვიყავი, ის ქრისტესთან მომეყვანა. არაფერს ვეუბნებოდი ჩემს ბერდიდს. დავსევდიანდი, მადაც დავკარგე და ფერიც.

ბერდიდმა ეს შეამჩნია, ერთხელაც დამიძახა და სიყვარულით მკითხა:

- რისი გულისთქმები გაქვს, შვილო, რა გჭირს?

ყველაფერი მოვუყევი. მაგრამ ეს საკმარისი იყო: გავთავისუფლდი! განსაცდელმა გაიარა. მადა დამიბრუნდა და გული სიხარულით ამევსო.

ჩემი ბერდიდის მორჩილება განვაგრძე, სახე გამიბრწყინდა და გავლამაზდი. ძველებურად გამხდარი ვიყავი, ახლა სახე ანგელოზებრივი გამიხდა. ეს როგორ შევიტყვე? ერთხელ ბერდიდთან შევედი, მზე სარკმელს ეცემოდა და სარკესავით აელვარებდა. როცა სარკეში საკუთარი თავი დავინახე, ჩემთვის ვთქვი: ოჰო! მადლმა როგორ შემცვალა. ადრე მშობლებზე ფიქრი მტანჯავდა.

შემდეგ მათზე ფიქრი შევწყვიტე. მხოლოდ ვლოცულობდი, რომ უფალს ისინი ეცხონებინა. ადრე თუ ისინი მენატრებოდა, ახლა - ჩემი ბერდიდები. მშობლების ხსოვნა სხვანაირი გახდა, ერთადერთი, ქრისტესმიერი სიყვარულით უფრო მეტად ვიწყე მარხვა და მოსაგრეობა. გიჟივით ვიყავი, ერთიანად სულიერი მოშურნეობით ვიწვოდი, მსურდა, მუდმივად ტაძარში ვყოფილიყავი და ყველაფერი გამეკეთებინა, რაც ბერდიდებს სურდათ, რათა მათთვის სიხარული მიმენიჭებინა. აი, რა არის ღვთის მადლით მომხდარი ცვლილება, ფერისცვალება, - ჰყვებოდა მამა პორფირე.