მამა პახომი სერბმა (+1870), როცა დიდი სქემა უნდა შეემოსა, ფიქრი დაიწყო, რომელი მაღალღირსი მამის ხელით მიეღო იგი. დიდხანს იფიქრა, მაგრამ ვერ გადაწყვიტა, ვინ აერჩია, რომელი ათონელი მამა იქნებოდა ამის ღირსი. უეცრად თავს ამპარტავნება შეამჩნია და შეძრწუნდა. გადაწყვიტა, იოსები, მისივე სულიერი შვილი, ყოფილიყო მისი მოძღვარი და სქემაც მისგან მიეღო. იოსები ჯერ კიდევ ახალგაზრდა და გამოუცდელი გახლდათ, მაგრამ მამა პახომი მას უდრტვინველად დაემორჩილა. ახალი მოძღვარი ცუდად ეპყრობოდა, თუმცა ეს ღირს მამას მაინცდამაინც არ აწუხებდა; მისთვის მთავარი ის იყო, რომ ამპარტავნების და დიდებისმოყვარების ვნებას სძლია.