წმინდა იოანე-გიორგი მხეიძეს, ბერობაზე უარი რომ ეთქვა, კომუნისტმა ძმებმა მძინარეს სანახევროდ მოაჭრეს წვერი. ერთხელ კი ოთახში შეიყვანეს, სადაც მეძავი ელოდა და კარი ჩაუკეტეს, მაგრამ მცირე ხნის შემდეგ განრისხებული ქალი ოთახიდან გამოვარდნილა და უთქვამს, - ეს გიჟი ვინ ყოფილაო. გიორგი ოთახის კუთხეში პირით კედლისკენ იდგა (ალბათ, ქალის სიშიშვლე რომ არ დაენახა) და ლოცულობდა...

მამა გიორგის იმდროინდელი ცხოვრებიდან, როცა ის ჯერ კიდევ არ იყო წასული მონასტერში, ღირსშესანიშნავია ერთი შემთხვევა. გიორგი ერთხელ თავის დას ესტუმრა სოფელში და ღამე მასთან დარჩა. ბავშვებმა ვენახში წაიყვანეს და მეზობლის ნაკვეთის მიჯნაზე მდგარი ბლის ხიდან გაუმასპინძლდნენ. იგი ძალზე შეწუხდა, რომ შეიტყო, ხე მეზობლისა იყო: "რატომ ადრე არ მითხარით? აი, ვცოდე, ბალი მოვიპარეო", - შესჩივლა მათ. ბავშვები ამშვიდებდნენ, ეუბნებოდნენ, არავინ გვიკრძალავს ამ ბლის ჭამასო, მაგრამ გიორგი შუაღამისას მაინც წამომდგარა და მთელი ღამე ხატის წინ ჩუმად ლოცულობდა: "შემინდე, შემინდე მე, ქურდსა ამას!"

მეორე დღეს გიორგი მშობლებთან წასულა, მაგრამ გზად ორი დღე-ღამით წმინდა გიორგის ტაძართან შეჩერებულა - ლოცულობდა და "დიდ" ცოდვას ინანიებდა. ღმერთმა ჩვენც, მართლაც დიდად ცოდვილებს, მოგვცეს ასეთი სინანული...