ერთი ახალგაზრდა ბერი სულიერი მამის კურთხევით მონასტრის ჯორებს მწყემსავდა. ერთ დღეს, ეშმაკის მანქანებით, ჯორებმა გზად ბავშვი გადათელეს. მწყემსმა გვიან შეამჩნია მკვდარი ყრმა. შეწუხდა დიდად, განეშორა იქაურობას, მთაში განმარტოვდა და უნებლიე შეცოდების გამო გლოვას მიეცა. "მე მოვკალი ეს ყრმა და სასჯელი მეკუთვნის განკითხვის დღეს! - იტყოდა გულშემუსვრილი, - მეუფეო, მე, ვითარცა კაცმა, უგუნურებით ვცოდე, მაგრამ შენ, როგორც სახიერმა ღმერთმა, შემინდე!"

იქვე, ხევში, ლომს დაედო ბინა. განდეგილი ყოველდღე მიდიოდა და სცემდა - აიძულებდა, შეეჭამა იგი, მაგრამ მხეცი არ ეკარებოდა. ბოლოს, სხვა რომ ვეღარა მოახერხა რა, განიმოსა და მის წინაშე გაწვა მორჩილად, მაგრამ ლომი გადაახტა და თავისი გზით წავიდა. მაშინ კი მიხვდა ბერი, რომ მიუტევა ღმერთმა შეცოდება.