ღირსი თეოდორე IX-X საუკუნეების გასაყარზე ცხოვრობდა. იგი პელეპონესის სამხრეთით მდებარე ქალაქ კორონეაში დაიბადა ღვთისმოსავი ქრისტიანების ოჯახში. მშობლების სიკვდილის შემდეგ ის ნავპლიოსელმა ხუცესმა იშვილა. თეოდორემ გულმოდგინედ შეისწავლა წმინდა წერილი და საეკლესიო წიგნები. იგი დაქორწინდა, ეყოლა ორი შვილი და არგოსის ეპისკოპოსმა მას დიაკვნად ხელი დაასხა. მაგრამ მას სწვავდა სიკვდილის ხსოვნა, როცა სხეულს სამარეში ჩაუშვებენ და შესაჭმელად მატლს გადაეცემა, მაშინ ყოველგვარი ამქვეყნიური სიამტკბილობა მთავრდება. სახე მწუხარებისგან მოღუშული, დაუძლურებული ჰქონდა. ვეღარ გაუძლო ღვთის მხურვალე სიყვარულს, დაუტევა ოჯახი, ცოლ-შვილი და რომისკენ გაემართა. იქ ის წმინდა მონაზვნებთან ერთად ცხოვრობდა, მაგრამ განმარტოებისთვის შესაფერისი ადგილი ვერ მონახა.

რომანოზ II ლაკაპენოსის მეფობისას საბერძნეთში დაბრუნდა და მონემბასიაში, ღვთისმშობლის ეკლესიაში დაიმალა. ხელსაყრელ დროს ელოდა, რომ კუნძულ კითერაზე წასულიყო, რომელიც დაცარიელებულიყო არაბების მიერ კრეტის დაპყრობის მერე. მაგრამ, ვიდრე ამ განზრახვას აასრულებდა, მისმა ცოლმა შეიტყო მისი ადგილსამყოფელი. იმ ქალაქის ეპისკოპოსს წერილი მისწერა და სთხოვა, რომ თეოდორესთვის ძალა დაეტანებინა, შინ დაბრუნებულიყო, რათა მონასტერში წასვლაზე ცოლისგან კურთხევა აეღო. მაგრამ წმინდანი მიხვდა, რომ ეს ეშმაკის მახე იყო და, არავის თხოვნას არ უსმინა და მოსაგრე ცხოვრება განაგრძო, დღე და ღამ ფსალმუნს კითხულობდა და მიუხედავად ზამთრის სიცივისა, მხოლოდ ძაძა ემოსა. ის წმინდა სერგისა და ბაქოზის სახელობის მიტოვებულ ტაძართან დასახლდა. ერთწლიანი ზეკაცობრივი ღვაწლის შემდეგ წმინდა თეოდორე გარდაიცვალა და ეკლესიის წინ ღვთივ შეისვენა, მან წერილი დაწერა, სადაც თავისი გარდაცვალების დრო - 922 წლის 12 მაისი - ჰქონდა ნაწინასწარმეტყველები. დამმარხავი არავინ გამოუჩნდა. ერთი წლის შემდეგ მისი სხეული მეზღვაურებმა ნახეს, მაგრამ ხელის ხლება ვერ გაბედეს. სამი წლის მერე მისი სხეული უხრწნელი ნახეს მონემბასელმა მონადირეებმა და დიდი პატივით დაკრძალეს. შემდგომში წმინდანმა მრავალი სასწაული მოახდინა კითეროსის მკვიდრთათვის.