მღვიძარება. ძნელია უბრალოდ ისაუბრო მამა პაისიზე - მით უმეტეს, შეუძლებელია მისი შინაგანი ღვაწლის აღწერა. გესაუბრებით მის ერთ-ერთ სათნოებაზე - მღვიძარებაზე ანუ სულიერ სიფხიზლეზე.

გაბრიელ ბერზე საამბობს რა დალევს, ალბათ, ვერც ერთი მორწმუნე ვერ გაძღება მასზე ფიქრითა და ბაასით. ჰოდა, გვინდოდა, ეს წყურვილი კიდევ ერთხელ ოდნავ მაინც დაგვეურვებინა და ეს კრიალოსნად აკინძული ძვირფასი სახსოვარნიც ამიტომ მოგართვით.

ტერმინი სინოპტიკური, ტრადიციულად, ახალი აღთქმის პირველ სამ სახარებას გულისხმობს. მათეს, მარკოზისა და ლუკას სახარებები თავისი შინაარსითა და მათში მოთხრობილი ამბების თანმიმდევრობით მართლაც ურთიერთდაკავშირებულად აღიქმება.

მამა სერაპიონი ცის ფრინველივით იყო, არაფერი ჰქონდა. ტანთ ძონძი ემოსა, ხელთ წმინდა სახარება ეპყრა და ასე რონინებდა სოფელში.

"ვთხოვ ქართველ მორწმუნეთ, გამოიჩინონ სიბეჯითე და გულმოდგინება, შეისწავლონ ასომთავრული და ხუცური დამწერლობა.

მეექვსე ფსალმუნს განგვიმარტავს არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე):
1. "უფალო, ნუ გულისწყრომითა შენითა მამხილებ მე, ნუცა რისხვითა შენითა მსწავლი მე"

ასწლეულები ილევა, რწმენისგან დაცლილ უკანასკნელ საუკუნეს კი, რომელიც მიზეზს არ უშვებს, როგორმე თავი ღვთის არარსებობაში დაირწმუნოს, სულ უფრო ნაკლები არგუმენტი რჩება საამისოდ.

სიყმაწვილიდან მიუძღვნა წმინდა სერაფიმემ თავი უფალს. საოცარია მისი სამოღვაწეო ცხოვრებისეული გზა. იგი დაიბადა 1759 წლის 19 ივლისს (1-ელი აგვისტო).

ღვთისმსახურია ის ადამიანი, რომელიც მთელი არსებით ჭეშმარიტად და შეუფარავად ემსახურება გამჩენ ღმერთს, თითოეულ ადამიანში ღვთის ხატებასა და მსგავსებას ხედავს და მუდამ სიყვარულს ღაღადებს.

საბუხარები მაჯებზე ჩამოსაცმელი ვიწრო შესამოსელია, რომლებიც ზონრებით იკვრება. ისინი მღვდელმსახურს შეახსენებს, რომ საიდუმლოს არა საკუთარი, არამედ ღვთის ძალითა და მადლით აღასრულებს. მეორე მხრივ, საბუხარები იმ ხუნდებსაც გვახსენებს, რომლებითაც მაცხოვარს ვნების დროს ხელები ჰქონდა გაკრული.

წუთისოფელში თითოეულ ადამიანს თავისი ხვედრი არგუნა უფალმა. ზოგი ერში ცხოვრობს, ზოგიც მონასტრული ცხოვრებით ემსახურება გამჩენ ღმერთს.

წერილი 270. ჯვარდაუწერელ კაცს ორმაგ სიმართლეზე. შენ გააგდე ჯვარდაწერილი ცოლი, სხვა მოიყვანე და მასთან უგვირგვინოდ ცხოვრობ.

წმინდა ნიკოლოზ სერბი წერს: "ზოგჯერ ადამიანები ამახინჯებენ თავიანთ დამოკიდებულებას ღმერთთან, რადგან ვერ ხედავენ მასში ერთადერთ რეალობასა და ფასეულობას;

წმინდა მაკრინე კონსტანტინე დიდის მეფობის ჟამს დაიბადა კაპადოკიაში ბასილისა და ემილიას წმინდა ოჯახში. ის მათი პირველი შვილი გახლდათ. ბასილსა და ემილიას სულ ათი შვილი ჰყავდათ:

პეტრე: - სად შეიძლება იყოს ჯოჯოხეთი, ამ მიწაზე თუ მიწის ქვეშ?

ფხვენისიდან ხვითის გავლით ცხინვალამდე, სიძველეების მიხედვით, უმნიშვნელოვანესია სოფელი ზემო ნიქოზი. ამ სოფლის არქეოლოგიური მონაცემები გვარწმუნებს, რომ აქ ვახტანგ გორგასლამდეც სახლობდნენ.

* არ არსებობს არავინ და არაფერი, რამაც შეიძლება სარწმუნოება შემაცვლევინოს! ქრისტიანი მართლმადიდებელი ვიყავი, ვარ და ვიქნები კიდეც...

სქემიღუმენ საბას (ოსტაპენკო) უყვარდა საქართველო. თავის სულიერ შვილებს აკურთხებდა საქართველოს წმინდა ადგილების მოსალოცად

როგორც სხეულისაგან სულის გაყრა არის სიკვდილი სხეულისათვის, ასევე სულისთვისაც სიკვდილია ის, თუკი მას ღმერთის წმინდა სული განეშორება. უმთავრესად სწორედ ესაა სიკვდილი - სულიერი სიკვდილი.

ხშირად ცოდვას ისე ვჩადით, რომ ვერც ვაცნობიერებთ. მაგრამ უფალი უეცრად სხვადასხვა განსაცდელით გამოგვაფხიზლებს და დაგვაფიქრებს.

1942 წლის სექტემბერში გესტაპომ დააპატიმრა ქართველი მღვდელი გრიგოლ ფერაძე. მას ერთ-ერთ ბრალდებად ებრაელების მფარველობა წაუყენეს. იმავე წლის ნოემბერში ღირსი მამა ოსვენციმის საკონცენტრაციო ბანაკში გადაიყვანეს, სადაც მოწამებრივად აღესრულა.

კონსტანტინე გამსახურდია "დიდოსტატის მარჯვენაში" მეფე გიორგის ათქმევინებს: "ჩვენი უბედურება ეგაა: ჩვენში მოღალატეები სჭარბობდნენ ერთგულებს, განა თუ სხვისი, საკუთარი თავის, თავისი ხალხის მოღალატეები.

სიცრუე, ორპირობა, განკითხვა უდევს საფუძვლად ღალატს. ღალატი, ისევე როგორც ნებისმიერი სიავე, მრავალწახნაგოვანია, მაგრამ ყველაზე წამახული ალბათ სარწმუნოების ღალატია.

უფალზე ფიქრი განუწყვეტელი, მოუკლებელი ლოცვაა. რამდენადაც გვახსოვს უფალი, ვუთმობთ ადგილს ჩვენს გონებასა და გულში, იმდენად გვიყვარს და ახლოს ვართ მასთან, ლოცვის არსი ხომ ღმერთთან ერთობა და სიახლოვეა.

ადამიანებს ყველაზე მეტად ღალატის პატიება უჭირთ. ეს ერთ-ერთი უმძიმესი და უსასტიკესი ცოდვა სულიერ-ფსიქოლოგიური თვალსაზრისით მეტად დიდ დაღს ასვამს როგორც ცოდვის ჩამდენს, ასევე მასაც, ვისაც ღალატობენ.

1950 წლის აპრილში მამა იოანე (კრესტიანკინი) დააპატიმრეს. მოულოდნელი იყო მისთვის, როცა კა-გე-ბეს თანამშრომლებმა მოასმენინეს მისი და ერთი მოხუცი მონაზვნის საუბრები

ჭეშმარიტ სარწმუნოებას მოღალატეები ერეტიკოსების სახით ჯერ კიდევ მეოთხე საუკუნეში გამოუჩნდნენ. მსოფლიო საეკლესიო კრებებიც სხვა მნიშვნელოვან საკითხებთან ერთად სწორედ ამ ერესების დასაგმობად ტარდებოდა.

აკრძალულის გემოს გასინჯვით ანუ უფლის მიერ მოცემული ნებისმიერი მცნების დარღვევით ადამიანი ღალატობს ღმერთს.