პაპი მარტინე

648 წელს მეფე კონსტანციმ კონსტანტინოპოლის ერეტიკოსი პატრიარქის პავლეს შთაგონებით, თავის პაპის ჰერაკლეს მსგავსად დაწერა მონოთელიტური სწავლებით სავსე "ტიპოსი". ამ ედიქტის მიხედვით, განსაკუთრებულ საკითხზე - ქრისტეს ერთი ნების შესახებ ყოველგვარი კამათი უნდა შეწყვეტილიყო და მხოლოდ იმას დაყრდნობოდნენ, რაც V მსოფლიო კრებამ აღიარა. ედიქტმა რომში იმ დროს ჩააღწია, როცა პაპი თეოდორე სასიკვდილო სარეცელზე იწვა. მისი გარდაცვალების შემდეგ რომის პაპი გახდა მართლმადიდებლური სარწმუნოების მხურვალე მქადაგებელი ღმერთშემოსილი მარტინე, რომელიც დიდი ხნის მანძილზე კონსტანტინოპოლში მოღვაწეობდა. მეფე ითხოვდა, პაპს უპირობოდ ეღიარებინა ედიქტი. პაპი არ დათანხმდა და უპასუხა:

- სიკვდილის ფასადაც რომ დამიჯდეს და მთელმა მსოფლიომ უარმყოს, არ ვუღალატებ სახარებისეულ და მოციქულთა სწავლებას.

წმინდა მაქსიმემ ეს ყოველივე რომ შეიტყო, დატოვა აფრიკა და ჩავიდა რომში პაპი მარტინეს მოსანახულებლად. 649 წლის ბოლოს პაპმა, ნეტარი მაქსიმეს რჩევით, რომში მოიწვია ე.წ ლათინთა კრება, რომელშიც 105 ეპისკოპოსი მონაწილეობდა. კრებაზე აღიარებული იქნა სწავლება ქრისტეს ორი ნების და ორი ქმედების შესახებ, ხოლო ერეტიკული სწავლების მომხრენი: თეოდორე ფარანელი, სერგი კონსტანტინოპოლელი, პატრიარქები: პიროსი და პავლე, კვიროს ალექსანდრიელი, ასევე იმპერატორების ჰერაკლეს "ექთესისი" და კონსტანცის "ტიპოსი" ანათემას გადაეცა. კრების საქმენი მეფე კონსტანცის გაუგზავნეს. ასევე, დაწერეს საყოველთაო მიმართვა მორწმუნეებისადმი, სადაც განმარტავდნენ ერეტიკული ცდომილების მიზეზებს და აფრთხილებდნენ ყოველმხრივ მორიდებოდნენ ცრუ მოძღვრებას.

მეფე კონსტაციმ ეს რომ შეიტყო, განრისხდა და თავის ნაცვალს, თეოდორე კალიოპის უბრძანა, პაპი მარტინე შეეპყრო და ბრალად წაეყენებინა, თითქოს სარკინოზებთან ჰქონოდა კავშირი, ურჩევდა თუ როგორ შეჭრილიყვნენ ბერძნულ-რომაულ სამყაროში და ბრძოლები ეწარმოებინათ მეფის წინააღმდეგ. ასევე, თითქოს წმინდა მამების სწავლება სარწმუნოების შესახებ არასწორად გადმოსცა და ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის სახელი შეურაცხყო. მეფის ნაცვალმა თეოდორე კალიოპიმ პაპ მარტინეს რომში ეს ბრალდებები წაუყენა. ნეტარი მარტინეს მიმართ წაყენებული ყველა ბრალდება ყალბი იყო და ამიტომ პაპმა სცადა მათი გაქარწყლება.

- სარკინოზებთან არავითარი კავშირი არ მქონია, იმ შემთხვევას თუ არ ჩავთვლით, როცა სარკინოზთა შორის უდიდეს გაჭივრებაში და სიღარიბეში მყოფ მართლამდიდებელ ძმებს მოვიკითხავდი. ხოლო ის, ვინც თაყვანს არ სცემს და არ აღიარებს ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელს, დაე, წყეული იყოს უკუნითი უკუნისამდე.

მეფის ნაცვალმა პაპის სიტყვები, თითქოს ვერც გაიგოო, დამნაშავედ ცნო იგი და დაამატა, თითქოს არაკანონიერი იყო მისი კურთხევა.

ღამით, სამხედრო პირებმა, ფარულად შეიპყრეს პაპი მარტინე. მანამდე კი, რამდენიმე დღით ადრე შეიპყრეს წმინდა მაქსიმე და მისი ორი მოწაფე. ეს მოხდა მეფის ბრძანებით, რომელიც უკმაყოფილო იყო კრების გადაწყვეტილებით, სადაც განიხილეს და დაგმეს მონოთელიტური ერესის სწავლების საკითხები. პაპი მარტინე, ნეტარი მაქსიმე და ორი მოწაფე გემით ერთად წაიყვანეს კონსტანტინოპოლში, სადაც მეფის წინაშე უნდა წარმდგარიყვნენ.

ერთი წლის მგზავრობის შემდეგ, 654 წლის სექტემბერში ისინი კონსტანტინოპოლში ჩაიყვანეს. როგორი იყო მათი ხვედრი ამ ერთი წლის მანძილზე უცნობია.

კონსტანტინოპოლში პაპი მარტინე გაასამართლეს სამშობლოს ღალატისა და მეფის შეურაცხყოფის ბრალდებით და გადაასახლეს ქერსონესში (ახლანდელი ყირიმი), სადაც 655 წლის 16 სექტემბერს შიმშილით აღესრულა.

წმინდა მაქსიმე კონსტანტინოპოლის საპყრობილეში

როდესაც გემი, რომელშიც წმინდა მაქსიმე და მისი მოწაფეები ისხდნენ, კონსტანტინოპოლის ნაპირებს მიუახლოვდა, მათთან გამოცხადდა მეფისაგან წარგზავნილი ორი სამხედრო პირი. მათ საშინლად სძულდათ წმინდა მაქსიმე, ამიტომ, არ მოერიდნენ წმინდა მამის მხცოვანებას, უსირცხვილოდ დაუწყეს ქუჩაში ცემა და ხელით თრევა. ასე მიიყვანეს ნეტარი მამა და მისი ორი მოწაფე საპყრობილემდე და ცალ-ცალკე გამოკეტეს ბნელ საკნებში.

რამდენიმე დღის შემდეგ, ნეტარი მაქსიმე დასაკითხად მეფის სასახლეში წაიყვანეს. დარბაზი სავსე იყო სამეფო ხელისუფლების წარმომადგენლებით და ცნობისმოყვარეებით. დაკითხვას მეფე არ ესწრებოდა.

დაკითხვის წარმართვა დაევალა ცილისწამების და სიყალბის შეთხზვის საუკეთესო ოსტატს, ადამიანს, რომელსაც შეეძლო საკუთარი ინტერესების გამო, უდანაშაულო პირისათვის ნებისმიერი შეურაცხყოფა მიეყენებინა და ამისათვის სირცხვილი ოდნავადაც არ შეაწუხებდა. უსამართლო ბრალმდებელმა მაქსიმეს ცილი დასწამა, თითქოს, ბერმა რამდენიმე ქალაქი სარკინოზებს გადასცა და ქვეყნის საზღვრებს მოსწყვიტა მთელი ეგვიპტე ალექსანდრიით და ტრიპოლით.

ამაზე წმინდა მაქსიმემ უპასუხა, რომ წაყენებული ბრალდება სიყალბეა და სასაცილო. შემდეგ კი დასძინა:

- ბერს რა კავშირი შეიძლება ჰქონდეს ქალაქის დამპყრობლებთან და როგორც ქრისტიანს რა უფლება მქონდა, სარკინოზებთან მეგობრული კავშირი დამემყარებინა? პირიქით, მე მხოლოდ სიკეთე მსურს ქრისტიანული ქალაქებისთვის.

ამის შემდეგ უსირცხვილო ბრალმდებელმა მაქსიმეს აღმოსავლეთის მეფის პატივის დაკნინება და ბარბაროზთა მეფეების მასზე აღმატებულად მიჩნევა დააბრალა. ცილისმწამებელმა წინასწარ მომზადებული ცრუ ჩვენებებიც დაიმოწმა. მიუხედავად ბევრი ცილისწამებისა და ცრუ მოწმისა, წმინდა მაქსიმე უფლის წყალობით ახერხებდა თავის დაცვას.

ბრალმდებლებმა აღარ იცოდნენ, რა გზას დასდგომოდნენ, ვინაიდან მთელ იმედებს ცრუ მოწმეებზე ამყარებდნენ. ბოლოს, გადაწყვიტეს, ნეტარი მამის მოწაფე ანასტასი შემოეყვანათ და მკაცრი მუქარით იძულებული გაეხადათ, თავისი მასწავლებლის წინააღმდეგ გამოთქმული ცრუ ბრალდებები დაედასტურებინა. მრავალი მცდელობის მიუხედავად, ანასტასიმ გაბედულად უარყო ყველა ცრუ ბრალდება. დარბაზში მყოფთ, ანასტასის ასეთი პირდაპირობა არ მოეწონათ და მუშტები დაუშინეს, ისღა დარჩენოდათ, ამ სახით გაემარჯვათ ჭეშმარიტებაზე. შემდეგ კი სასტიკად ნაგვემი ანასტასი თავის ბნელ საკანს დაუბრუნეს.

იმის გამო, რომ შეთხზული ბრალდებებით მიზანს ვერ მიაღწიეს, შეეცადნენ, სხვა ბრალდებები მოეფიქრებინათ. შემდგომი ცილისწამების მიხედვით, წმინდა მაქსიმე ორიგენეს სწავლების მიმდევრობაში იმხილებოდა.

ორიგენე იყო III ს-ის ცნობილი ქრისტიანი მოღვაწე. თავისი მრავალი სწავლებიდან, რომლებიც ყოველთვის წმინდა მამათა დიდ ინტერესს იწვევდა, ზოგიერთი სწავლება ერეტიკული ხასიათისაა. ამიტომ ეს მოძღვრებები გასამართლებული იქნა და არამართლმადიდებლურად გამოცხადდა. მაქსიმემ აუღელვებლად უარყო მათი ცილისწამება ორიგენეს ერეტიკული სწავლებების გაზიარებასთან დაკავშირებით, როგორც სრულიად უსაფუძვლო. თავად ორიგენეს შესახებ კი მოსაზრება გამოთქვა და აღნიშნა, რომ იგი განკვეთილია ქრისტიანული ეკლესიიდან და მისი მიმდევრები ღვთის სასჯელს იმსახურებენ.

მოგვიანებით, წმინდა მამას აიძულებდნენ ეღიარებინა სამეფო "ტიპოსი" და დიდი ნდობა გამოეცხადებინათ მისთვის, როგორც სრულყოფილ და განსაკუთრებით მნიშვნელოვან რელიგიურ-დოგმატური სწავლებისათვის. ყველაფრის მიუხედავად, ვერაფრით შეძლეს წმინდა მაქსიმეს გადარწმუნება და საბოლოოდ მიხვდნენ, რომ შეუძლებელი იყო მისი დამარცხება. სანაცვლოდ კი თავგზააბნეულები, თავის მიერ დაგებულ მახეში თავადვე გაებნენ. კრება დახურეს და სასწრაფოდ მეფისკენ გასწიეს, რათა დაწვრილებით მოეთხროთ თუ როგორი მოუდრეკლობით აქარწყლებდა ნეტარი მაქსიმე ყველა ცრუ ბრალდებას.

- მაქსიმე შეურყეველია, - ეუბნებოდნენ მეფეს, - და არავის შესწევს მისი გადმობირების უნარი, თავად წამებითაც კი ვერ მივაღწევთ მიზანს!

ბრალმდებლები იმედს ბოლომდე მაინც არ კარგავდნენ და ფიქრობდნენ, რომ წმინდა მაქსიმესთან ხშირი შეხვედრებითა და დაშინებით, ადრე თუ გვიან მიზანს მიაღწევდნენ.

წმინდა მაქსიმეს გადასახლებების დასაწყისი

მეფემ პატრიარქის რჩევით, ნეტარი მაქსიმე ჯერ გაასამართლა, შემდეგ კი, თრაკიის პატარა ქალაქ ვიზიაში გადაასახლა. ეს იყო ძალიან პატარა ქალაქი, თრაკიის აღმოსავლეთით, შავ ზღვასთან, რომლის მოსახლეობაც ძირითადად მეკობრეობას მისდევდა.

მაქსიმეს მოწაფე ანასტასი საბერძნეთის საკმაოდ მკაცრ მხარეში, პერვერიაში გადაასახლეს. მაკედონიასთან, ოლიმპოს მთის მახლობლად. რაც შეეხება მეორე მოწაფე ანასტასის, რომელიც თავის დროზე რომის ეკლესიის წარმომადგენელი იყო სამეფო კარზე და მოგვიანებით ნეტარი მაქსიმეს ცხოვრება აღწერა - თრაკიაში გადაასახლეს, კერძოდ, ქალაქ მესამბრიაში. თრაკიას ჩრდილოეთიდან ესაზღვრებოდა კარპატები, სამხრეთიდან - მაკედონია, ეგეოსის ზღვა და მარმარილოს ზღვა. აღმოსავლეთით შავი ზღვა. ამგვარად, ამ უძველეს და სახელგანთქმულ მხარეს თრაკიას, მიეკუთვნებოდა - უნგრეთის აღმოსავლეთი ნაწილი, ტრანსილვანია, მოლდავეთი, ვლახეთი, ბულგარეთი და სერბია.

წმინდა მამების გადასახლებიდან მცირე ხანში, გარდაიცვალა კონსტანტინოპოლის პატრიარქი პავლე (655 წ), მის შემდგომ აკურთხეს ჩვენ მიერ ხსენებული პიროსი, რომელიც ოთხ თვეში გარდაიცვალა. შემდეგ, პატრიარქად დაადგინეს პეტრე (655-666 წწ.) რომელიც მონოთელიტობის მხურვალე მქადაგებელი იყო.

მაქსიმემ დევნულება ჭეშმარიტი ქრისტიანული სიმშვიდითა და სიმტკიცით დაითმინა. "ვმადლობ ღმერთს, რამეთუ ვიტანჯები გამოგონილ დანაშაულთა გამო. დაე, ამით წარმეხოცოს ნებსითნი ცოდვანი ჩემნი," - ამბობდა იგი.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე»

<

12345678

>