წინა თავში, როდესაც ვსაუბრობდით ღვთის სასუფევლის შესახებ, გასაგები გახდა, რომ საქმე არ გვაქვს წარმტაც იდეასთან , ან რაიმე თეორიებსა თუ სოციალურ-პოლიტიკურ სისტემებთან, არამედ ცხოვრებისეულ რეალობასთან, იმ დაპირებებსა და იმედებთან, რომელიც იყო გაცხადებული იესო ქრისტეს ცხოვრებითა და საქმეებით, როგორც საჩუქარი და ღია შემოთავაზება, თავისუფალი ადამიანისათვის ღმერთისაგან ანუ სიყვარულისაგან. შევეცადოთ განვსაზღვროთ, როგორ შეიმეცნება ღვთის სასუფეველი, ასევე როგორ შეიძლება გადაიქცეს ის ცხოვრების წესად და ისტორიად.

მთაზე ქადაგებისას, იესო ქრისტეს მოძღვრების დასაწყისში, ვპოულობთ აღწერას, თუ როგორი ხალხი არის ღვთის სასუფევლის ღირსი და რა მისია აკისრიათ მათ ცხოვრებაში (მათ. 5:3-16). უფალი მათ "ნეტარ ხალხს" უწოდებს. ნეტარნი არიან:

* სულით გლახაკნი - ეს ის ხალხია, რომელიც თავს ღვთის წინაშე სულიერად დამდაბლებულად გრძნობს. ასეთი ხალხი არასოდეს არ არის კმაყოფილი თავისი სულიერი მდგომარეობით და ღატაკთა მსგავსად, მარადჟამს ღვთისგან მოწყალებას ითხოვს, რათა არ გადასცდნენ ჭეშმარიტებისაკენ მიმავალ გზას. ისინი სასიცოცხლო ძალას, ცხოვრების საზრისს ღვთის წყალობაში პოულობენ და არა სიმდიდრესა თუ რაიმე სხვა მიწიერ წყაროში: ჯანმრთელობაში, გონიერებაში, კულტურაში, სოციალურ მდგომარეობასა და სხვა მისთანაში. ასეთი "სიღატაკე" უხსნის მათ ღმერთისაკენ მიმავალ გზას.

* მგლოვიარენი - მგრძნობიარენი და გულმტკივნეულნი, მგლოვიარენი ქვეყანაზეც და ხალხშიც ბოროტების ბატონობის გამო. ისინი ხალხის უბედურებასა და ტანჯვას ისე განიცდიან, როგორც საკუთარს. მგლოვიარენი არიან თავიანთი და სხვისი შეცდომების, არასრულყოფილების, დაკარგული შესაძლებლობების გამო.

* მშვიდნი - თავმდაბალნი და მომთმენნი, ძალადობის წანააღმდეგნი. ისინი არ იყენებენ მოძალეობას ცხოვრების გარკვეული მიზნების მისაღწევად. მათ შეუძლიათ ახლობელი ადამიანისათვის გულწრფელად თქვან უარი თავიანთ კანონიერ უფლებებზე ან უპირატესობაზე.

* სიმართლისთვის მშიერ-მწყურვალნი - ისინი, რომლებიც მოუთმენლად ელიან ღვთის ნების ასრულებას, რომლებსაც ისე სწყურიათ "ღვთის სასუფეველი", სამართლიანობა, სიყვარული, როგორც პური და წყალი.

* მოწყალენი - ისინი, რომლებიც სიყვარულით გასცემენ მოწყალებას, სიყვარულით ურთიერთობენ სხვებთან, ზრუნავენ, ფიქრობენ და ყველას პატრონობენ ყოველგვარი ანგარების გარეშე. ეხმარებიან ჩაგრულებსა და შელახულებს, შეურაცხყოფილებსა და შერცხვენილებს, ყველას, ვისაც სჭირდება დახმარება და გვერდით დგომა.

* წმინდანი გულით - ისინი შორს არიან ყოველგვარი ფარისევლობის, თვალთმაქცობისა და ეშმაკობისაგან. მათი სურვილები და საქციელები მათი რწმენიდან გამომდინარეობს. მათ გულწრფელი, პატიოსანი მოტივები ამოძრავებთ. ისინი ყოველთვის ასრულებენ თავიანთ სიტყვას და თავისუფალნი არიან არასწორი ჩვევებისაგან.

* მშვიდობისმყოფელნი - ისინი მშვიდობას ამკვიდრებენ საკუთარ თავში და ახლობელ ადამიანებში. მიუხედავად ხასიათისა და ტრადიციებისა, სხვადასხვა ტიპის ადამიანებს ჭეშმარიტებას აზიარებენ. ისინი გახსნილები და ალალები არიან ყველას მიმართ, იმ შემთხვევაშიც კი, თუ ასეთი პოზიცია საფრთხეს უქმნის მათ. რადგან ქრისტე, რომლის შესახებაც პავლე მოციქული წერს, არის "მშვიდობა ჩვენი" (ეფეს. 2:14), მშვიდობისმყოფელნი "ღვთის შვილებად იწოდებიან" (მათ. 2:9)

* დევნილნი სიმართლისთვის - ლაპარაკია სარწმუნოებისათვის მოღვაწე ადამიანებზე. ეს ის ხალხია, რომელიც შეიხორცებს "ღვთის სასუფეველს" თავის ცხოვრებასთან და ამიტომაც ცხოვრებაში ბოროტებისაგან დიდ წინააღმდეგობებს ხვდება. მაგრამ რადგან ცხოვრების წესით იესო ქრისტეს მიჰყვებიან, ტანჯვა და დევნილობა მათთვის ნეტარი ხდება. ემსგავსებიან ქრისტეს - ისიც იდევნებოდა კეთილი საქმეებისთვის და კაცობრიობის გადარჩენისთვის, შესაბამისად "სიმართლისთვის დევნილნი" არიან უმაღლეს საფეხურზე ქრისტესთან ურთიერთობაში. ქრისტე ამბობს: "ნეტარნი ხართ, როცა შეგიძულებენ ადამიანები, როცა გაგყრიან და გაგლანძღავენ, ხოლო თქვენს სახელს განდევნიან, როგორც ბოროტს, კაცის ძის გამო" (ლუკ. 6:22) (კაცის ძეს იესო ქრისტე ხშირად საკუთარ თავს უწოდებს).

ჩვენ ვხედავთ, რომ ნეტარებს ქრისტე ეძახის მათ, ვისი სიცოცხლეც სავსეა ღვთის სიყვარულით.

ყველაზე მთავარი მორწმუნეთათვის - ის არის, რომ მათ უკვე აქ, ამ ქვეყანაზე, ეკლესიაში შეუძლიათ მიუახლოვდნენ და შეიგრძნონ ღვთის სასუფეველი. განსაკუთრებით ლიტურგიის აღსრულების დროს. ამ დროს ხალხი იესო ქრისტესთან ურთიერთობს. ღვთიური ლიტურგია იწყება სიტყვებით: "კურთხეულ არს მეუფება მამისა და ძისა და წმინდისა სულისა აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე ამინ". ეს ნიშნავს, რომ მორწმუნენი, მათი ნება-სურვილით, საკუთარ არსებაში სიყვარულის მთავარ მიზნად "ღვთის სასუფეველს" აღიარებენ. "დიდი გამოსვლის" მადლობის ნიშნად ღვთისმსახური ლოცულობს: "თქვენ და ყოველნი მართმადიდებელნი ქრისტიანენი მოგიხსენოთ უფალმა ღმერთმა სასუფეველსა თვისსა, ყოვლადვე, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე". სამადლობელის თქმის შემდეგ მგალობლები უგალობენ უფლს "მამაო ჩვენოს", რომელიც ჟღერს როგორც თხოვნა: "მოვედინ სუფევა შენი". ამ სიტყვებით ხალხი თხოულობს, რომ ღმერთმა ბოლომდე განახორციელოს ქვეყანაზე ღვთის სუფევა.

ღვთისმსახურების შემდეგ ადამიანი უბრუნდება ყოველდღიურ ცხოვრებას და ასხვაფერებს გარშემო მყოფებთან ურთიერთობას.

უწყება "ღვთის სასუფევლის" შესახებ არ ვლინდება ადამიანის ოცნებების და სურვილების გამოხატულებად. მათთვის, ვინც ქრისტიანულად ცხოვრობს, "ღვთის სასუფეველი" მთელი ქრისტიანობის ისტორიის მანძილზე არის რეალობა და მათ იციან, რომ "მრავალი ჭირით გვმართებს ღვთის სასუფეველში შესვლა" (საქ. 14:22).

იმ ხალხმა, ვინც შეიგრძნო @"ღვთის სასუფეველი" გამოცდილებით იცის, რომ ეს არის ძალა, რომელიც აღწევს ადამიანში და შინაგანად იჭერს მას, ის ეხმარება ადამიანს ცხოვრების მოწესრიგებაში, ცუდისა და კარგის გარჩევაში. მეორე მხრივ, "ღვთის სასუფეველი" ასხივოსნებს გზას ჭეშმარიტებისაკენ. …