ცოდვის აღიარება, მხოლოდ აღიარებაც კი, უკვე საწინდარია მისგან განკურნება-გათავისუფლებისა. რაოდენ დიდი ცოდვებია კაცის კვლა, მრუშობა და სხვანი, მაგრამ მათი აღიარება, სურვილისა და სინანულის შემთხვევაში, ადვილია. ამპარტავნება კი გაცილებით მზაკვარი და მძიმე ცოდვაა. იგია მამოძრავებელი დანარჩენი ცოდვებისა და მით უფრო მძიმე, რომ ადამიანს მისი აღიარება ძალიან უჭირს, მეტიც - როგორც წესი, არ ძალუძს. ამპარტავნებით დაეცა პირველი ადამიანიც და მისი შემცდენელი ეშმაკიც. ამიტომ როდესაც კაცს ამპარტავნება დაუფლებია, ქალწულებრივადაც რომ ცხოვრობდეს, მარხულობდეს, ლოცულობდეს, მოწყალებას გასცემდეს და მრავალ სხვა სათნოებას იქმოდეს, მაინც საძაგელია იგი უფლის თვალში.

სახარება არაერთგან ახსენებს ამ ვნებას, აღწერს მის შედეგებსა და განცდებს, ყველაზე ხშირად კი ფარისევლებზე მოგვითხრობს, რომელთა ამპარტავნება უსაზღვრო და თვალში საცემი იყო. მათი ისტორია ასეთია:

ფარისევლებმა (ეს სიტყვა ებრაულიდან "განყოფილებად", "განშორებულებად" ითარგმნება) თავის დროზე ებრაელი ხალხის ისტორიაში დადებითი როლი შეასრულეს. როდესაც ებრაელი ხალხი ტოტალურ ელინიზაციას განიცდიდა, ფარისევლები აღმოჩნდნენ თითქმის ერთადერთნი, ვინც მტკიცედ, აშკარად მოუწოდებდა ერს, დაეცვათ რჯული, ერთი ღმერთის თაყვანისცემა და არ დაეკარგათ ეროვნული თვითშეგნება. მაგრამ ერის სინდისსა და სიწმინდეზე ზრუნვამ ფარისევლები თანდათანობით ებრაელი ხალხისთვის ნეგატიურ მოვლენად აქცია - სწორედ მათი წყალობით ვერ შეიცნო ამ ერმა მესია, რომელსაც ასე ელოდა.

ფარისეველნი თავს ღვთის მეგობრებად მიიჩნევდნენ, რადგან აბრაამის შთამომავალნი იყვნენ და ასრულებდნენ როგორც საღვთო წერილით გადმოცემულ წმინდა რჯულს, ასევე მამა-პაპათა ზეპირ გადმოცემას. საბოლოოდ ცდილობდნენ, სხვათა დასანახად ემოქმედათ რჯულის მიხედვით, მაგრამ არ ზრუნავდნენ, რომ მათი ფიქრები, გრძნობები და სურვილები რჯულის მოთხოვნათა შესაბამისი ყოფილიყო. მეტისმეტ ყურადღებას აქცევდნენ ტრადიციების შესრულებას, რომლებიც ზოგჯერ რჯულის საწინააღმდეგოც კი იყო. თავი მოჰქონდათ წარმომავლობითა და გარეგანი სიწმინდით; ზიზღით უყურებდნენ წარმართებსა და გაჭირვებულებს, როგორც ღვთისგან დასჯილთ. "მე მათ არ ვგავარ", - ფიქრობდა ფარისეველი (გაიხსენეთ სახარებიდან მეზვერისა და ფარისევლის იგავი).

ფარისევლები ითვლებოდნენ ხალხის მასწავლებლებად და მცველებად იუდეველთა ეროვნული თვითმყოფადობისა, რომელსაც ბერძნები და რომაელები ავიწროებდნენ. ამიტომ ერი პატივისცემით ეპყრობოდა მათ. ხალხში მათი ღირსება რომ არ დამცრობილიყო, არამედ, პირიქით, ექოთ და ედიდებინათ ისინი, ფარისევლები სხვათა დასანახად მომეტებულად მარხულობდნენ, ლოცულობდნენ და მოწყალებას გასცემდნენ. ცდილობდნენ, შეკრებებში პირველი ადგილი დაეკავებინათ და უყვარდათ, როცა ესალმებოდნენ სიტყვებით: "მოძღვარო, მოძღვარო". ასეთი ამპარტავნული თავდაჯერების გამო ფარისევლებს მესიაზეც არასწორი წარმოდგენა ჰქონდათ. მათი აზრით, მესია ამქვეყნიური მეფე უნდა ყოფილიყო. ასეც ასწავლიდნენ ხალხს: "მესია მოვა უეცრად, დაამარცხებს კერპთაყვანისმცემლებს, შეკრებს ისრაელის ყველა ტომს და დაჯდება დავითის სამეფო ტახტზე. ებრაელებს უხვად ექნებათ ოქრო და ვერცხლი და ყოველი ქვეყნიური სიკეთე, ყველა სხვა ხალხი კი დაემორჩილება და მოემსახურება მათ".

ამპარტავნება ისეთი ყოვლისმომცველი ვნებაა, რომ თავდაპირველად ის ქრისტეს მოციქულებისთვისაც არ იყო უცხო. პეტრეს უარყოფის მთავარი მიზეზიც ამპარტავნება გახლდათ. სწორედ მისი ბრალი იყო, რომ პეტრემ სხვა მოციქულებზე მეტად აღიმაღლა თავი და თქვა: "დაღათუ ყოველნი დაბრკოლდნენ შენდა მიმართ, ხოლო მე არასადა დავბრკოლდე" (მთ. 26:33). მაშინაც კი, როდესაც უფალმა გაცემა უწინასწარმეტყველა, მან ამას ყურადღება არ მიაქცია. "ხოლო პეტრე უმეტესად უფროის იტყოდა: დაღაცათუ იყოს სიკუდილი ჩემი შენ თანა, არასადა უარ-გყო შენ" (მათე 14:31). სწორედ ამპარტავნებამ გახადა იგი კადნიერი და საფრთხის უგულებელმყოფელი არა მარტო მაშინ, როდესაც იგი მღვდელმთავრის ეზოში შევიდა, სადაც მრავალი მსახური იყო, არამედ მაშინაც, როდესაც მათთან ერთად ცეცხლს მიუჯდა. ის კადნიერებით ფიქრობდა, რომ თვითონ კი არ სჭირდებოდა ეშმაკთან ბრძოლა, არამედ ეშმაკს უნდა შინებოდა მისი. მაშ, როგორღა შეძლებდა, მტკიცედ ყოფილიყო იმ წუთებში, როდესაც ასეთი ამპარტავნებით იყო სავსე? "დაღუპვას წინ უსწრებს ამპარტავნება, დაცემას - ქედმაღლობა" (იგავ. 16:18).

მხოლოდ პეტრე მოციქული არ ყოფილა ამპარტავნების ვნებით შეპყრობილი; ასევე იყვნენ სხვა მოციქულებიც. სხვაგვარად ისინი მაცხოვრის დედამიწაზე ცხოვრების უკანასკნელ დღეს, საიდუმლო სერობის წინ, არ დაიწყებდნენ იმის ძიებას, ვინ იყო მათ შორის უპირატესი. მაცხოვარმა მათ სიმდაბლის მაგალითი უჩვენა და ფეხები დაბანა, მერე კი კაცობრიობას სამარადისო სიტყვები დაუტოვა: "თქვენ მე მიწოდებთ მოძღვარს და უფალს. სწორად ამბობთ, რადგანაც ვარ. ამიტომ თუკი მე, მოძღვარმა და უფალმა, დაგბანეთ ფეხები, თქვენც ერთმანეთს უნდა დაბანოთ ფეხები. მაგალითი მოგეცით, რათა როგორც მე მოგექეცით, თქვენც ისე მოიქცეთ. ჭეშმარიტად, ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ: მონა არ არის თავის ბატონზე დიდი და მოვლინებული არ არის მომავლინებელზე დიდი. რაკი ეს იცით, ნეტარნი ხართ, თუ ამას აღასრულებთ" (იოანე 13:12-17).