უჩინარი მტერი უტევს ჩვენს სამშობლოს. კუთხე არ დარჩა საქართველოში, ცეცხლის კერა რომ არ მოდებოდა ულამაზეს ტყეებს. ამ მძიმე დღეებშიც ქართველი ჯარისკაცები ღირსეულად იდგნენ ქვეყნის სადარაჯოზე თანამემამულეთა იმედად. ეს ლექსი პოლკოვნიკმა შალვა ჩუბინიძემ ამ ტკივილიან მოვლენებს მიუძღვნა:



როგორ მიყვარხარ ჩემო პატარავ,
ჩემო ლამაზო და ერთადერთო!
უკვდავებისა წყაროვ ანკარავ,
ყოფის საზრისო, სავანევ ღმერთის!

მიყვარხარ, როგორც დედაც და შვილიც,
წარსულ მამის ხმა, მეუღლის კოცნა!
მჭირდები, როგორც ომში ღიმილი
და გამარჯვების მადლობის ლოცვა!

სიმაგრევ ჩემო, სასოო ჩემო!
რომ არ დაგღალო ფუჭი ფიცებით -
მწამს, როს დადგება ჟამი საჩემო,
შენში, შენს არსად გარდავიცვლები!

ამიტომ მე ვარ ისე მარადი,
ისე უკვდავი, როგორც ხარ შენ თვით!
ვხედავ რომ მოგვდგამს მრავლად მტარვალი,
მაგრამ ჩვენ ყველას სასრულს მივითვლით!

რაც წამიკითხავს, ანდა მსმენია,
გადააჭარბა თვალით ნანახმა:
ო ღმერთო, რარიგ დასათმენია
მუხთალთა ღალატს რომ უძლებ ახლა!

მაგრამ დრო განსჯის წავა ვინ ვისგან!...
სულს ვფერავ, როგორც გორდას გაკვერილს!
შევძლებთ და გავწმენდთ შენს მკერდს მუმლისგან
ან მე, ან ჩემი მოდგმის ბოკვერი!

ლოცვა და სწავლა!... შრომა და ბრძოლა!...
ამ გზით მოვსულვართ, ეს გზა დაგვიცავს!
ცოტაც გაუძელ!... ჩვენი დროც მოვა!
ჩემო ლამაზო, სამშობლო მიწავ!