კვალად დამიდგნენ თვალწინა
წარსულთა დროთა გმირები.
ტანზე აესხათ აბჯარი
და უღიმოდათ პირები.
"ნუ სტირი, ნუო!" - მეძახდნენ,
რა მნახეს ანატირები:
"სრულდება, მალე იქნება
ღვთისაგან დანაპირები!"

შუაზე თამარი ედგათ,
ბრწყინვალე, როგორც ცისკარი.
გარს ერტყნენ ღვაწლით მოსილნი...
ბევრი მათგანი ვიცანი.
ყველასა ჰქონდა გულზედა
მოწამეობის ნიშანი.
"აღსდგება საქართველოვო!""
გმირთა სათქმელი ის არი.
ამ წარწერითვე ყველასა
ხელთ ეპყრა ოქროს ფიცარი.

ენა დამება, დავმუნჯდი,
ცხარე ცრემლი მდის, მჩქეფარე;
გულზე შიშ-კრძალვის მედება
ცეცხლი, მით ცქერით მგზნებარე...
"აღსდგება საქართველოვო!"
სთქვეს დინჯად, მწყობრად მიდიან;
მინდა ვეუბნო, ჩქარობენ,
თუ ღირსად არა მხდიდიან.
რად მემდურვიან, ნეტავი,
ჩემი რა ავი იციან?

თავს ვინუგეშებ ამ ფიქრით:
ნება არა აქვთ ღვთისგანა,
ალბათ იმიტომ აჩქარდნენ,
არ მესაუბრნენ დიდხანა.
ღმერთს შეგვავედრეთ! - მივძახდი, -
დაჩაგრულნი ვართ მტრისგანა!
უმწეო-უპატრონონი
შველას მოველით მისგანა!.."
როს ქვეყნად წყდება წამალი,
არაფერია ცისთანა!

გვიშველოს თავის შვილებსა!"
გახელებული ვყვიროდი.
გაჰქრა საამო ჩვენება
გამომეღვიძა... ვტიროდი.