"ღმერთმა გიშველოს, სიკვდილო, სიცოცხლე შვენობს შენითა..." - რატომ უმღერიან "სიცოცხლის აღსასრულს"? ამ კითხვას კარგად პასუხობს აღმოსავლური სიბრძნე: "სიკვდილი ძნელი არ არის, უფრო ძნელია სიცოცხლე"... ალბათ, ყველასთვის გასაგებია - იცხოვრო ამქვეყნად, ნიშნავს გაიარო ყველაზე რთული, მოსამზადებელი ეტაპი მარადიული ცხოვრებისთვის...

* ვფიქრობ, ადამიანს, რაც უფრო მეტად სწამს ღმერთი, მით უფრო ნაკლებად ეშინია სიკვდილის...

* მეშინია, მოუმზადებელი არ მოვკვდე, მზად არ ვარ სიკვდილისთვის. ოთხი წლის წინათ, ვიდრე ოპერაციას გავიკეთებდი, მოძღვარს აღსარება ვუთხარი. აღსარებას რომ მოვრჩი, ძალიან მშვიდად შევედი საოპერაციოში.

არავის ეგონა, თუ გადავრჩებოდი, მაგრამ უფალმა ასე ინება.

სამსჯავროსი მეშინია და იმისა, უფალმა აღსარების გარეშე არ გამიყვანოს ამ ცხოვრებიდან...

* სიკვდილის გვეშინია და მერე როგორ! მეც ვამბობ, არ მეშინია-მეთქი, მაგრამ სად მაქვს რწმენა, რომ არ მეშინოდეს...

* რატომ გვეშინია? ბევრი ჩვენგანი შესაძლოა სამოთხეში მოხვდეს; იმას ეშინოდეს, ვინც ბოროტებას სჩადის...

* მთავარია, საკუთარ თავში იპოვოთ ძალა და უფლისკენ მიმავალი გზისკენ მიბრუნდეთ; იპოვეთ ჭეშმარიტი მოძღვარი, რომელიც დაგეხმარებათ. გზა რთულია, მაგრამ იმ ნეტარებისთვის, რომელიც მის ბოლოს გველის, ღირს სირთულეების გადალახვა. მთავარი ალბათ სურვილია, მერე კი ისე მივეჩვევით, სხვაგან აღარ გავიხედავთ.

* იცით, რატომ მეშინია სიკვდილის? განკითხვის მეშინია. ინებებს კი უფალი, რომ მე, ცოდვილი, სასუფევლის ღირსი გამხადოს?

* სიკვდილის მას ეშინია, ვისაც ამქვეყნიური სიამოვნების დაკარგვა არ სურს.

* მე სიკვდილზე მეტად მის შემდგომ სიცოცხლის მეშინია...

* რწმენა არ გვაქვს მტკიცე და ამიტომაც გვეშინია. როცა წარმოვიდგენ, რომ ერთ დღესაც მოვკვდები, სულ მეკარგება სიცოცხლის ხალისი. რისთვის ვწვალობ-მეთქი - ვეკითხები თავს...

* ვინც ეკლესიურად ცხოვრობს და მარადიული სასუფევლისთვის მარხვითა და ზიარებით ემზადება, მას არ ეშინია სიკვდილისა და უფალთან შეხვედრის. ცოდვილებს კი ეშინიათ სამსჯავროზე წარდგომის, მიუხედავად იმისა, რომ ბუნდოვანი წარმოდგენა აქვთ მასზე.

* რამდენად მართალია, რომ სხეული კვდება, სული კი - არა? სიცოცხლეს აზრი არ ექნებოდა, ასე რომ არ იყოს. ეს ცხოვრება მზადებაა საიქიო ცხოვრებისთვის.

* ვცდილობ, მართალი კაცი ვიყო - ხშირად შევაღო ეკლესიის კარი და არავინ განვიკითხო. ნეტავ, საიქიოს კარის შეღების არ მეშინოდეს!..

* იქნებ შიში არცაა და უბრალოდ სიცოცხლეს ვერ ველევით?..

* ღმერთმა მარადიული ცხოვრებისთვის გაგვაჩინა, ოღონდ სად გავატარებთ მარადიულობას - ჩვენს არჩევანზეა დამოკიდებული...