"ნიშანი ჭეშმარიტისა სინანულისა ის არის, რომ კაცმა დატოვოს და მოიძულოს მისგან შეყვარებული და შეჩვეული ცოდვა"
"ნიშანი ჭეშმარიტისა სინანულისა ის არის, რომ კაცმა დატოვოს და მოიძულოს მისგან შეყვარებული და შეჩვეული ცოდვა"
"აწინდელი სახარება გვიქადაგებს ჩვენ სინანულსა, მით, რომ დაგვიხატავს ცხოველად სინანულსა უძღებისა შვილისასა. არ შეგვიძლია ჩვენ დღეს ვრცლად, ყოვლის კერძოდ, ავხსნათ მშვენიერი ესე იგავი, თქვენს წინაშე წაკითხული, მხოლოდ აღვწერ ერთსა კერძოსა სინანულისასა, - ვკითხულობთ წმინდა გაბრიელ (ქიქოძე) მღვდელმთავრის ქადაგებაში, - სინანული იგი უძღებისა შვილისა იყო გულ-წრფელი, გადაწყვეტილი და ნამდვილი. მან სრულიად შეიგნო თავისი ცოდვა, სიმდაბლით აღიარა იგი ღვთის წინაშე, და მერმე თვით საქმით აღასრულა სინანული, ე.ი. უარ-ჰყო, უკუ აქცია თავისი ცოდვა, გამოიცვალა ცხოვრება. ამისთვის მამაც სიხარულით მიიღებს მას, ივიწყებს ყოველთა მისთა ცოდვათა, მოუწოდებს ყოველთა მისთა მეგობართა, რათა მონაწილე იქმნენ მისისა სიხარულისა, რამეთუ ძე იგი მისი მომკვდარიყო და განცოცხლდა, წარწყმედილი იყო და იპოვა.

სამწუხაროდ, არა ყოველთვის ესრეთი გულწრფელი და ჭეშმარიტი არის სინანული აწინდელთა ქრისტიანეთა. საუბედუროდ, მრავალ გზის სინანული აწინდელთა ქრისტიანეთა არის ცრუ და უნაყოფო. რომელი სინანული არის ცრუ და უნაყოფო? ის, როდესაც კაცი ნანობს გარეგანობით, საჩვენებელად კაცთა, ანუ უბრალო ჩვეულებისამებრ. მეფემან და წინასწარმეტყველმან დავით, მსგავსად უძღებისა შვილისა მის, მიიღო შენდობა ცოდვისა მისთვის, რომ სინანული მისი იყო გულწრფელი და ღრმა: შენ მხოლოსა შეგცოდე, - ღაღადებდა იგი წინაშე ღვთისა, - დავშვერი სულთქმითა ჩემითა, დავალბე ცხედარი ჩემი ცრემლითა...

საულ მეფემ არ მიიღო ღვთისაგან შენდობა, თუმცა მანცა სთქვა წინაშე სამუელ წინასწარმეტყველისა: შევცოდე! მისთვის, რომ მან არა გულწრფელად სთქვა ეს სიტყვა, არამედ ეშინოდა არ მოაკლდეს პატივი წინასწარმეტყველისაგან და არ შერცხვეს წინაშე ერისა. აწინდელიცა ქრისტიანენი ხშირად ემზგავსებიან მას, მრავალნი მათგანი ეკლესიაში დადიან, აღსარებას იტყვიან, ეზიარებიან, მაგრამ ამას იქმენ საჩვენებლად კაცთა: ქვეყანამ არ დამძრახოსო! რამდენჯერ ზოგიერთი კაცი, თუმცა დიდ ცოდვაში ჩავარდება, მაგრამ სრულიად არ შესწუხდება, არ შერცხვება, ვიდრემდის მისი ცოდვა დაფარული არის, არავინ არ იცის. გარნა როდესაც ქვეყანამ შეიტყო, და იწყო მისი განმტყუნება და განკითხვა, მაშინ კი შერცხვა, შეწუხდა, ერთი სიტყვით, შევიდა სინანულში, მაგრამ ამისთანა სინანული არის ცრუ და უნაყოფო. ის იმისთვის კი არ სწუხს, რომ შესცოდა წინაშე ზეციერისა მამისა; ის სწუხს იმას, რომ ქვეყანამ შეიტყო, საზოგადოებაში შერცხვა.

უძღები შვილი იტყოდა: ვსცოდე ცად მიმართ და წინაშე შენსა, და არა ღირს ვარ წოდებად შვილ შენდა. ის სწუხდა იმაზედ, რომ ზეციერსა მამას განეშორა და მოაკლდა მის სიყვარულს, მამაშვილობას.

ზოგჯერ სინანული გაუჩნდება კაცს მარტო შიშისაგან, ეშინია, ღმერთმა არ დამსაჯოს ჩემი ცოდვებისათვის და ჯოჯოხეთში არ ჩამაგდოსო. რა უნდა ვსთქვათ ამისთანა სინანულზედ? - ისა, რომ დასაწყისში ესეც კარგია.

საღვთო წერილიც შეგვაშინებს ჩვენ საუკუნოითა სასჯელითა, იგი გვაშინებს ღვთის განრისხებითა და ჯოჯოხეთის სასჯელითა: გარნა მარტო შიშით არ უნდა იყოს სინანული. უმეტესად ნაყოფიერი და ჭეშმარიტი სინანული სიყვარულითგან იშობა. თუ გსურს, ძმაო ჩემო, რომ სინანული შენთვის იყოს მეორე შობა, მზგავსად ნათლის-ღებისა, ეცადე, რომ შენი სინანულიც იყოს ნაყოფი სიყვარულისა, სწუხდე და სტიროდე, რომ განეშორე ზეციერსა მამასა.

ხშირად მოხდება კიდეც, რომ კაცი მონანული მიზეზობს, სხვა და სხვა გარემოებას მოიყვანს შესანდობლად მისთა ცოდვათა: ეშმაკმა მაცდუნა, ამხანაგმა ამიყოლიაო. ქურდები იტყვიან: სიღარიბისა გამო ვქენიო. გემტერება შენ ვინმე და მას იხსენებ - მისი ბრალი არისო, იმან არ მომასვენაო, და სხვა ამისთანა მიზეზებს მოიყვან. აღსარებაშიც წინაშე მოძღვრისა ზოგიერთი, ნაცვლად მისა, რომ გულწრფელად აღიაროს, ცოდვილი ვარო, ჩემი ბრალი არისო, მრავალ მიზეზს მოიყვანს შესანდობლად თვისისა ცოდვისა. განა არ შეეძლო დავით მეფესაც მოეყვანა მიზეზები თვისი ცოდვისა, გარნა არა! იგი იტყოდა: შენ მხოლოსა შეგცოდე და ბოროტი შენს წინაშე ვყავ, ცოდვა ჩემი მარადის ჩემს წინაშე არს. მან უწყოდა, რომ გული შემუსვრილი და სული შემუსვრილი და დამდაბლებული ღმერთმან არ შეურაცხ-ჰყოს, და შეიმუსრა სული, შეიწუხა გული, დაემხო ღვთის წინაშე სიმდაბლით.

ხშირად მოხდება ისიც, რომ კაცს აქვს ერთი რომელიმე ცოდვა დაჩემებული და შეყვარებული; თუმცა ნანობს, მაგრამ არ შეუძლია იმ ცოდვის დატოვება. ნიშანი ჭეშმარიტისა სინანულისა ის არის, რომ კაცმა დატოვოს და მოიძულოს მისგან შეყვარებული და შეჩვეული ცოდვა. დავით წინასწარმეტყველს ფრიად უყვარდა ერთი მისი შვილი, აბესალომი, თუმცა ეს აბესალომი იყო უღირსი და ბოროტი. მან უღალატა მამას, გადაიბირა მრავალნი მისი ქვეშევრდომნი, აღსდგა მასზედ, სურდა მისი მოკვლა და მიღება მისის სამეფოისა. დავით მეფემ გაგზავნა მასზედ მხედრები საომრად, მაგრამ მხედართმთავარსაც და მხედრებსაც დააბარა, რომ აბესალომს არ შეეხონ. ვინც აბესალომისაგან იყვნენ შეცდომილნი, მოტყუებულნი, ისინი კი უნდა დაეხოცათ, და მაცდური, თავი ცოდვისა, აბესალომი, უნდა დაეზოგათ. მზგავსადვე ვიქცევით ჩვენცა, აწინდელნი ქრისტიანენი? ხშირად ვნანობთ სხვა და სხვა წვრილ-წვრილ ცოდვებს, და კიდეც მოვიშლით მათ, მაგრამ რომელიც არის ფესვი და თავი ცოდვისა, იმას არ შევეხებით, იმას დავზოგავთ, ის არის ჩვენი აბესალომი, შეყვარებული.

აღსარებაში ხშირად აღიარებენ ქრისტიანენი: სიცრუე გვითქვამსო, ჩხუბით ბევრს ვაწყენინეთო, და ეს ცოდვები სიდგან დაიბადენ, ის კი დაავიწყდათ, ამპარტავანი რომ არის, და ანჩხლი, ის არ აღიარა. აბესალომი დაზოგა და მისგან შობილი ცოდვა მოსპო. ზოგიერთის კაცის გულში მთავრობს განუზომელი სიხარბე, ანგაარება; ყოველი მისი ცოდვები აქეთგან წარმოსდგებიან. რამდენი კაცი დასჩაგრა, რამდენისაგან ქრთამი მიიღო, ეკლესიის ქონებაც არ დაზოგა, გარნა იგი არაოდეს არ აღიარებს, ანგაარი ვარო, ხარბი ვარო: აბესალომს, მიზეზს ყოველთა თვისთა ცოდვათა, ჰფარავს, და სხვა, რომელიც წვრილი ცოდვები იშვა აბესალომისაგან, ცალ-ცალკე აღიარებს. ყოველი მავნებელი მცენარე ფესვიანად თუ არ ამოსთხარე, ძმაო, მიწითგან ისევ აღმოსცენდება, უფრო გაღონიერდება. ვეცადოთ, ძმაო ჩემო, გულწრფელი და სრული გონიერი სინანული მივართვათ უფალსა მომავალსა ამას დიდ მარხვასა შინა. ამინ".

სიმდაბლე და სინანული ერთადერთია, რასაც შეიწირავს ღმერთი ცოდვილი კაცობრიობისგან
მცხეთის წმინდა იოანე-თორნიკეს სახელობის დედათა მონასტერში სტუმრობისას კეთილმოწესე დედა ეფემიასთან (ჩირგაძე) საუბარი მართლაც საგულისხმო აღმოჩნდა:

- ადამიანი ღვთის ქმნილებათა გვირგვინია. იგი თავისი მდგომარეობით ყოველ მიწიერ არსებაზე მეუფობს და ნიჭით ზეციურ არსებებსაც უახლოვდება: "დააკლე იგი მცირედ რაიმე ანგელოზთა" (ფს. 8,6). ადამიანი დედამიწაზე გამორჩეული, აღმატებული, განსაკუთრებული არსებაა, შექმნილი მსგავსად და ხატად ღვთისა. იგი უნდა ზრუნავდეს, მოიპოვოს ჭეშმარიტი სიკეთე - ღმერთთან ნეტარება. პირველი ადამიანი იყო კიდეც შემოქმედთან ერთობაში, მაგრამ ცოდვით დაეცა და დაკარგა ნეტარი კავშირი ღმერთთან.

მამის ოჯახში უმრწემესი ძის მდგომარეობა შეიძლება შევადაროთ პირველმშობლების ნეტარ მდგომარეობას სამოთხეში. ადამის მიერ აკრძალული ნაყოფის ჭამა ზნეობრივი გამრუდების მხოლოდ დასაწყისი და მისი პირველი ნაბიჯი იყო. მცნების დარღვევისთანავე ამოქმედდა "ცოდვის კანონი". მან დააზიანა ადამიანების ბუნება, მასში გაბატონდა ცოდვისკენ მიდრეკილება და იქცა "მონად ცოდვისა" (რომ. 6,6), დაიბინდა კაცის გონება და გრძნობა, დაემონა ხორციელ გულისთქმას და "სილაღეს ამის ცხოვრებისას", რის შემდეგაც ადამიანმა დაკარგა ღვთის სასუფეველი. "ადამის სახით მთელმა კაცობრიობამ დაკარგა მისთვის მოსალოდნელი მომავალი ნეტარება, რაც სამოთხეში ყოფნისას ნაწილობრივ განიცადეს ადამმა და ევამ. მარადიული ცხოვრების ხილვის სანაცვლოდ კაცობრიობამ სიკვდილი, ჯოჯოხეთი, ბნელეთი და ღვთისგან განრიდება მიიღო" (მ. პომაზანსკი). მსგავსად, უმრწემესი ძის მიერ თავისი წილი მემკვიდრეობის მოთხოვნა მხოლოდ დასაწყისი იყო მამისგან განდგომისა, რასაც მოჰყვა "წარსვლა შორსა სოფელსა", "განბნევა ნაყოფისა", "ცხოვრება არაწმინდებით", "სიყმილი ძლიერი" და სხვა.

კაცთმოყვარე და მრავალმოწყალე ღმერთმა არ ინება განდგომილის საბოლოოდ დაღუპვა, არამედ "წინასწარ განჭვრიტა ადამიანის ჯერ კიდევ განუმტკიცებელი თავისუფალი ნების დაცემა და მისი აღდგინება წინასწარ მოაწყო" (მ. პომაზანსკი). ადამიანის გადასარჩენად აუცილებელი იყო ზებუნებრივი შემწეობა - მსხვერპლი, რომელიც ქრისტემ კაცთა მოდგმისთვის გაიღო. "რომელმან-იგი არა იცოდა ცოდვა, ჩვენთვის ცოდვა ქმნა, რათა ჩვენ ვიქმნნეთ სიმართლე ღმრთისა მას შინა" (II კორ. 5,21). ქრისტეს ჯვრით კაცობრიობას მიეცა საშუალება, ახლად შობისა და განახლებისა. ნათლისღებისა და სინანულის საიდუმლოს და სულიწმინდის მადლის მეშვეობით ადამიანს მიეცა საშუალება დაბრუნებოდა ღმერთს. უძღები შვილის შემობრუნების ერთ-ერთი მიზეზი მამის სახიერების რწმენა იყო. მას რომ იმედი არ ჰქონოდა მამის შემწყნარებლობისა, ვერ შეძლებდა სინანულის მძიმე გზის გავლას ცოდვის ტყვეობიდან ჭეშმარიტი თავისუფლებისაკენ.

- დედაო, უძღები შვილი ყველა ადამიანის რეალური სახეა?

- უძღები შვილი მართლაც ყოველი ადამიანის სახეა, განსაკუთრებით კი მონაზვნისა. მონაზვნობა უძღები შვილის მამის წიაღში დაბრუნებაა, აღკვეცისას იგალობება ტროპარი: "წიაღნი მამულნი განმიხვენ წყალობით, რომელმან ესრეთ უძღებებით წარვაგე ცხოვრება ჩემი, სიმდიდრესა მას დაულევნელსა მოსავ-ვარ კაცთმოყვარებისა შენისასა, მაცხოვარ. დაგლახაკებულსა ამას ნუ უგულებელს-ყოფ სულსა ჩემსა, რამეთუ შენ, უფალო, სინანულით გიღაღადებ: ვცოდე, მამაო, ცად მიმართ და წინაშე შენსა". შეიძლება ითქვას, რომ ამ ტროპარში მონაზვნის სამოქმედო პროგრამაა მოცემული.

დღეს მონასტერში კაცი მრავალნაირმა მიზეზმა შეიძლება მიიყვანოს. წმინდა იოანე კიბისაღმწერელი უმთავრესად მიუთითებს ცოდვისგან გაქცევისა და საკუთარი უძლურების გამო საცდურთაგან განშორების სურვილზე. უძღები შვილის მამასთან დაბრუნების მიზეზიც ცოდვის სიმძიმე და აუტანლობა იყო ("სიყმილი ძლიერი"). გადაწყვეტილების მიღებისთანავე იგი განეშორა "შორსა სოფელსა და აღდგა და მოვიდა იგი მამისა თვისისასა". მონაზვნობის მსურველთა პირველი ნაბიჯიც განშორებაა სოფლისგან: "ყოველთა, რომელთა ნებავს მონაზვნობა, ყოველნიმცა საქმე სოფლისა დაუტევებიეს და ყოველივემცა შეურაცხ-უყოფიეს, ყოველივემცა უარუყოფიეს, მორავიდოდინ მონაზვნობად, რათა კეთილი საფუძველი დადვან" (წმინდა იოანე კიბისაღმწერელი). და კიდევ, "სოფლისგან განშორების გარეშე ვერავინ მიუახლოვდება ღმერთს. განშორებას კი ვუწოდებ არა სხეულით გადასახლებას, არამედ ამ სოფლის საქმეებისგან განდგომას. სოფლისგან განშორების სათნოება მდგომარეობს იმაში, რომ ჩვენი გონება არ დავაკავოთ ამა ქვეყნით" (წმინდა ისააკ ასური).

სწორედ საამისო მზადყოფნას და სურვილს გამოხატავს აღსაკვეცი, როცა აღმკვეცელის შეკითხვაზე, თუ რისთვის მოსულა შევრდომით წმიდასა ამას მსხვერპლის შესაწირავსა და წმიდათა ამათ კრებულსა, პასუხობს: "მნებავს განშორებაი სოფლისგან". აქედან იწყება მონაზვნობა. აქედან დაიწყო უძღები შვილის გადარჩენის გზაც. როგორც მამები ამბობენ, ამ ღრმა შინაგანი განშორების გარეშე მონაზვნობა ძალიან რთულია. მოციქულებიც შეგვაგონებენ: "არა უწყითა, რამეთუ სიყვარული სოფლისა ამის მტერობაი არს ღმრთისა? აწ უკვე რომელსა უნდეს მეგობარ ყოფად ამის სოფლისა, მეტად ღმერთსა აღუდგების" (იაკ. 4,4); "ნუ გიყვარან სოფელი ესე, ნუცა რაი არს სოფლისა ამის. უკეთუ ვისმე უყვარდეს სოფელი ესე, არა არს სიყვარული მამისაი მისთანა" (I ინ. 2,15).

უმრწემესმა ძემ არჩევანი გააკეთა მამასა და სოფელს შორის, სიცოცხლესა და სიკვდილს შორის. მონაზვნობის მსურველნიც არჩევანს აკეთებენ სულიერ და ხორციელ ცხოვრებას შორის და მათი პირველი ნაბიჯი, უძღები შვილის მსგავსად, ეს არის განშორება ამქვეყნიურ ამაო სიამეთაგან და მონასტრის ნავსაყუდელში თავდრეკა, მაგრამ მონაზონი ამ მომენტებზე არ ჩერდება, გარეგნული განდგომა შინაგან განშორებად უნდა იქცეს იმდენად, რომ მან უარყოს თავისი თავი და საკუთარი მეც, სძლიოს ყოველგვარ ცხოვრებისეულ მიჯაჭვულობას, ჩაკლას საკუთარი ნება, ეს "ჯოჯოხეთური თესლი", რომელიც კედელივით დგას ღმერთსა და ადამიანს შორის.

ვიდრე მამის წიაღში დაბრუნდებოდა უძღები შვილი, მოეგო თავსა თვისსა, რაც ნიშნავს, რომ მან გააცნობიერა სრულად თავისი დაბეჩავებული მდგომარეობა და სავალალო ყოფა, იგრძნო სიყმილი ძლიერი ანუ მასში ღმერთის არყოფნით გამოწვეული სიცარიელე. იგი შეაძრწუნა ამგვარმა ყოფამ და დაიწყო შემობრუნების პროცესი. როცა გონება საკუთარ ზღვის ქვიშასავით მრავალრიცხოვან ცოდვებს დაინახავს, სწორედ მაშინ იწყება ზრუნვა სულის განათლებასა და გამოჯანსაღებაზეც, - წერს ღირსი პეტრე დამასკელი.

იმ მომენტიდან, როცა ძე მოეგო თავსა თვისსა, დაიწყო მამისკენ სავალი გზა, გზა მძიმე და იწრო, გზა სინანულისა. მონაზვნისთვისაც "სინანული ღმერთთან შერიგებაა ცოდვების შესაბამისი სიკეთის ქმნით. მონაზონი არის მჭმუნვარე სული, ძილსა და ღვიძილში სიკვდილის გამუდმებული ხსოვნით დამწუხრებული" (წმინდა იოანე კიბისაღმწერელი). სინანული არის ის, რისთვისაც მონაზონია მოწოდებული და მთელ თავის ცხოვრებას უძღვნის, მონაზვნად აყალიბებს. "ვცოდე, მამაო", - ეს სიტყვები ღმერთთან გვარიგებს.

წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი ამბობს: "სიმდაბლე და მისგან წარმოშობილი სინანული არის ერთადერთი პირობა, რომლითაც მიიღება ქრისტე! სიმდაბლე და სინანული არის ერთადერთი ზნეობრივი მდგომარეობა, რომლითაც შესაძლებელია ქრისტეს გზაზე შედგომა და უფალთან შეთვისება! სიმდაბლე და სინანული არის ერთადერთი მსხვერპლი, რომლითაც გვაზღვევინებს და რომელსაც შეიწირავს ღმერთი ცოდვილი კაცობრიობისაგან".

მონაზვნობის და ზოგადად ადამიანის მიზანი სულიწმინდის მადლით ღმერთთან ერთობის მოპოვებაა, მაგრამ საამისოდ ჯერ აუცილებელია, ადამიანმა საკუთარ თავში მოიხვეჭოს მშვიდობა და სულიერ ძალთა ერთობა და მათი ღმერთის ნების მორჩილებაში მოყვანა. ადამიანი ღმერთის ხატად და მსგავსად არის შექმნილი და მის ხატად და მსგავსად შექმნილ სულსაც სამი ძალა აქვს: აზროვნება, გრძნობა და ნება. ცოდვით დაცემის შემდეგ ადამიანში სულის ძალთა ერთობა ერთმანეთთან და ღმერთთან მიმართებაში დაირღვა. ისინი ღმრთისაგან განდგნენ: გონება, გული, ღმერთის სიყვარულის ნაცვლად, თავმოყვარეობის ვიწრო ჩარჩოებშია მოქცეული. ნება, იმის ნაცვლად, რომ ღმერთთან ერთობისა და ურთიერთობისკენ ისწრაფოდეს, ვნებათა სამსახურში დგას.

ვიდრე სულის ეს სამი ძალა არ განიწმინდება, არ განიკურნება და სწორად არ იქნება ორიენტირებული, ადამიანი მიზანს ვერ მიაღწევს ანუ სულიწმინდის მადლს ვერ მოიხვეჭს. წმინდა მაქსიმე აღმსარებლის განმარტებით, სამი ძალის ბუნებრივი მდგომარეობა იმაში მკვიდრობს, რომ გონებამ ღმერთი შეიცნოს, სურვილმა მხოლოდ ღმერთი ისურვოს და შეიყვაროს და ნებამ ღმრთის ნება აღასრულოს. "შეიყვარო უფალი ღმერთი შენი ყოვლითა გულითა შენითა და ყოვლითა სულითა შენითა და ყოვლითა გონებითა შენითა".

ადამიანის სულის ძალთა პირველ მდგომარეობაში დაბრუნება ლოცვით არის შესაძლებელი. ისიქასტი მამები განწმენდის ამ საქმეში უპირატესობას იესოს ლოცვას ანიჭებენ, რომელსაც სხვაგვარად გონიერი ღვაწლიც ჰქვია და მიაჩნიათ, რომ ღმერთთან დაბრუნება გონების მოკრებით იწყება და შემდეგნაირად განმარტავენ უძღები შვილის იგავს: გონება იგავის უძღებ შვილს ჰგავს, მამის სახლიდან წასვლა რომ მოისურვა, თავისი ქონება (ნება-სურვილი) აიღო და იგი არაწმინდა ცხოვრებით განაბნია. ქონება ზუსტად ისე უნდა მოვიკრიბოთ, როგორც ეს უძღებ შვილს დაემართა. რას ვკითხულობთ შესაბამის ნაწყვეტში? "და მოეგო რაი თავსა თვისსა, ჰრქუა: რაოდენთა სასყიდლით დადგინებულთა მამისა ჩემისათა ჰმატს პური და მე აქა სიყმილითა წარვწყმდები. აღვდგე და წარვიდე მამისა ჩემისა... აღდგა და მოვიდა მამისა თვისისა... რქუა მამამან მონათა თვისთა: მოიბთ ზუარაკი იგი ჭამებული და დაკალთ და ვჭამოთ და ვიხარებდეთ, რამეთუ ძე ესე ჩემი მომკვდარ იყო და განცოცხლდა, წარწყმედულ იყო და იპოვა. და იწყეს განცხრომად". დაკარგულ (დაბნეულ) გონებასაც გონს მოსვლა სჭირდება თავისი დაბნეულობისაგან, ასევე მამისეულ სახლში სიტკბოსა და ბედნიერების შეგრძნება და მასში დაბრუნება. და იქნება იქ დიდი ზეიმი და სიხარული გარდამეტებული და გაცოცხლდება მკვდარი გონება. "ხოლოდ მაშინ დადგება სიხარული, როცა გონება გულში დაბრუნდება" (მიტროპოლიტი იეროთეოს ვლახოსი).

ისიქასტი მამების სწავლებით, უძღები შვილის (გონების) მამის წიაღში (გულში, ღმერთში) დაბრუნება იესოს ლოცვით ხდება. ვისურვებდი, რომ შევძლოთ გონიერი ღვაწლი გონების, გულის და ნების განსაკურნებლად, მათი ერთმანეთთან და ღმერთთან ერთობაში მოსაყვანად, რათა შევძლოთ სულიწმინდის მადლის მოხვეჭა და ჩვენი ზეციური მამის ტკბილ სავანეში დაბრუნება.

თითოეული თავის თავს უნდა ხედავდეს უმცროს ძეში
"კარიბჭესთან" საუბარი ვთხოვე ბასკეთის დედაქალაქ ვიტორიის წმინდა გიორგის სახელობის ქართული ტაძრის წინამძღვარს, იღუმენ სერაპიონს (გრიგოლიშვილი):

KARIBCHE- უფლის მიერ მონათხრობი უძღები შვილის იგავი მუდამ უნდა ახსოვდეს ადამიანს. თითოეული უნდა ხედავდეს თავის თავს უმცროს ძეში, რომელმაც დაუტევა მამის სახლი და შეუერთდა ამა ქვეყნის სიამეებს. გავიხსენოთ, რამდენჯერ განვშორებივართ ჩვენს მოსიყვარულე მშობელს, ჩვენს უფალს. ვინც განეშორება დედაეკლესიას, თავის თავს უძღებ შვილად უნდა მიიჩნევდეს და ეცადოს, დაუბრუნდეს მას სინანულით, და როგორც მამამ მიიღო თავისი ძე, ასევე მიღებს დედაეკლესია თავის უძღებ შვილებს.

უწინარეს, იგავიდან განგვეცხადება, რომ ჩვენი ზეციური მამა გვანიჭებს უკლებლივ ყველას ადამიანისათვის აუცილებელ სიკეთეებს უხვებით, რაც სრულიად საკმარისია ჩვენი სიცოცხლისა და კეთილმსახური ცხოვრებისათვის, ამავე დროს, არავის ზღუდავს ნებისა და ქმედების თავისუფლებაში, იგი თითოეულ ჩვენგანს ეუბნება: "ვისაც გსურთ შემომიდგეთ, მოვედით და ცხოვნდით; ვისაც გინდათ სული იცხოვნოთ, გწამდეთ სახარება!" და ადამიანის ნებაა, როგორც სურს, ისე მოიქცეს: შეუძლია მამის სიყვარულის ერთგული დარჩეს და მის საფარველქვეშ მყოფმა მიაღწიოს ზეციურ სავანეებს ანდა ყოველივე წმინდა უარყოს და მხოლოდ ცოდვისა და უსჯულოებათა სუსხში ჩაკლას თავისი სულის ძალა, რითაც ჯოჯოხეთის საუკუნო ტანჯვათ განუმზადებს საკუთარ თავს. მართალია, ზეციური მამა, აძლევს რა სრულ თავისუფლებას ადამიანის ნებას, განუწყვეტლივ და ყოველთვის ზრუნავს იმაზე, რომ ცოდვილი არ წარწყმდეს და ცხოვნების გზაზე მოიქცეს, მაგრამ ადამიანი ხშირად ვერ ამჩნევს, ანდა არ სურს შეამჩნიოს მამისეული ზრუნვა და ამიტომ იღუპება კიდეც თავისი ნების სილაღეში. სწორედ ეს უყურადღებობა, გულგრილობა მამისეული სიყვარულისადმი შეადგენს კიდეც მამა ღმერთის წუხილის საგანს, დამოწმებულს მის მიერ აღურაცხელი წყალობით ცოდვილი კაცობრიობისადმი, და სწორედ ამ წუხილში მდგომარეობს მისი სიყვარულის სიუხვე, რომლის ძალითაც იგი მზად არის, ყოველივე მოიმოქმედოს, ოღონდ კი იხსნას და აცხოვნოს ცოდვილი ადამიანი.

შეიძლება ამქვეყნად იყოს კაცი ვინმე ღვთისმოყვარე და მისი მცნებების აღმსრულებელი, მაგრამ ჭირსა და განსაცდელში ყოფნის დროს, უფროსი ძის მსგავსად, მანაც ღმერთს გულში მიმართოს, რომ მცნებების აღსრულების მიუხედავად, მისგან ამქვეყნად ნუგეში არ მიუღია. ვისაც ასეთი აზრი გაუჩნდება, მან მამის სიტყვები უნდა გაიხსენოს, რომლითაც უფროს ძეს მიმართა: - შვილო, შენ მარადის ჩემთან ხარ და ჩემი ყოველი შენი არს.
ბეჭდვა
1კ1