დეკანოზ სერაფიმე დანელიას მოგონებებიდან:
იმ დღეს მცხეთაში, თბილისისკენ მიმავალ გზაზე ვიდექი და ტრანსპორტის ლოდინში საკუთარ თავზე ბრაზი მომდიოდა. უკვე მერამდენედ ხდებოდა, რომ ოჯახს ჩემი დახმარება სჭირდებოდა, მე კი არაფერი შემეძლო... ძალიან დავმძიმდი, ერთ წუთს სიკვდილი ვინატრე... უცებ მამა გაბრიელი გამახსენდა. ,, - ახლა დამეხმარე და მიშველე რამე თუ შეგიძლია" - გავიფიქრე სასოწარკვეთილმა, ,, - უსარგებლო ადამიანი ვარ, არაფერი სიკეთე არ გამოდის ჩემგან, რა მიშველის მე?"...

რამდენიმე წუთში ვხედავ მანქანა აჩერებს და იქიდან მამა გაბრიელის სულიერი შვილი და მომვლელი, მონაზონი პარასკევა გადმოდის. ,, - თბილისში ხომ არ მობრძანდებით მამაო?" მეკითხება და მანქანაში მეპატიჯება.
შევცბუნდი... თითქოს რაღაც მენიშნა, მაგრამ გული მაინც დახურული მაქვს. ვჯდები მანქანაში, მაგრამ დანა პირს არ მიხსნის. დედა პარასკევა რაღაცეებს ლაპარაკობს, მე კი მისი საუბარი შორიდან მესმის...

უცებ მეუბნება ,, - მამაო თუ გცალიათ, დღეს მამა გაბრიელის სახლში მივდივარ და შეგიძლიათ დაგვემგზავროთ. ოღონდ მანამდე ავადმყოფს უნდა გავუაროთ და თუ თქვენც შემოგვყვებით და ჯვარს გადასახავთ, დიდ მადლს მოისხამთო"... დიდი ხანია მამა გაბრიელის ხელით აშენებული ეკლესიის მონახულებას ვნატრობდი, ამიტომაც ამ სიტყვებმა გონს მომიყვანა. თუმცა კი მეეჭვება, ამ ყველაფერს, ჩემი მდგომარეობიდან გამოყვანა თუ შეუძლია...

როცა უგონო მდგომარეობაში მყოფი ავადმყოფი მოვინახულეთ, გული თითქოს მოლბა და შიგ ჩამდგარი ყინული გალღვა...
საავადმყოფოს რომ ვტოვებდით ავადმყოფის პატრონმა დედაოს თანხა მიაწოდა და თხოვა ჩემთვის გადმოეცა ლოცვებში ავადმყოფის მოსახსენიებლად... ბევრი ვიუარე, მაგრამ დედაო უფრო შეუვალი აღმოჩნდა: ,, - როგორც მამა გაბრიელის ხელიდან, ისე მიიღეო"... რას ვიტყოდი...

მივადექით მამა გაბრიელის სახლს.
პირველად ემა შემოგვეგება, მამა გაბრიელის და; მოხუცებული, მაგრამ მხნე და საყვარელი, თბილი და ტკბილი, ხმის კანკალით ლამაზად მოსაუბრე...
ერთი გულში ჩაგვიკრა და ყველა დარდი სადღაც გააქრო...

ეკლესიაში შეგვიძღვა და მამა გაბრიელის ოლარი და საცეცხლური მომაწოდა. ღვთისმშობლის პარაკლისი ვილოცეთ. აქ ყველაფერი ღმერთით და მასზე შეყვარებული გაბრიელით სუნთქავდა და ეს სუნთქვა ახლა ჩემი სუნთქვაც გამხდარიყო...
,, - არსად გაგიშვებთ უმასპინძლოდ. ჩემი ხელით დაყენებული არაყი უნდა გაგასინჯოთო". ტარხუნის ფოთლებზე დაყენებული არაყი გამოგვიტანა და სულ ბოლომდე დაგვაცლევინა... ,,ჩემს ადგილას გაბრიელიც ასე მოიქცეოდაო"...

უკან რომ ვბრუნდებოდით, თვალწინ სულ ჩემი სულმოკლეობა და უფლის სულგრძელება მედგა და გულსავსე ვმადლობდი ღმერთს ყველაფრისათვის...
ეს ამბავი ორიდღის წინ ემა ურგებაძის გარდაცვალების ცნობამ გამახსენა.
- კაცთმოყვარე ღმერთმა, მამა გაბრიელის ლოცვით ემას სული შეიწყნაროს და ადგილსა ნათლისასა, ადგილსა მწუანვილოვანსა, ადგილსა განსასვენებელსა განუსვენოს მას...