იგი ხომ ჩვენთვის ახალი ხილია. მე და ჩემი მეუღლე 2 წელიწადია, რაც გავხდით მართლმადიდებლები. ამასთან, ჩემი მეუღლე 15 წელიწადია პროტესტანტ მღვდლად მსახურობდა. ამჟამად ჩვენ მისიონერული მრევლი დავაარსეთ.

როდესაც გავხდი მართლმადიდებელი, მეგონა, მარხვას სასჯელთან ჰქონდა კავშირი: მარხვის გზით ვიგვემდით თავს, რათა გამოგვესყიდა ცოდვები და მოგვეპოვებინა სააღდგომო შვების უფლება. ჩემში ხომ ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო ბავშვობის დროინდელი მოგონება კათოლიკური საკვირაო სკოლისა თავისი "დამსახურების ყულაბებით", რომლებშიც ფულს ვაგდებდით. ასეთი ინდულგენციური გაგება მიუღებელია მართლმადიდებლობისათვის. ღმერთი ყოველივეს გვიბოძებს, როგორც წყალობას. ამდენად, მართლმადიდებლური წესი არ "ყიდულობს ნივთს". პირიქით, იგი გულისხმობს სულის სიმტკიცის კიდევ უფრო გაძლიერებას... ადამიანს შეუძლია მოძღვრისაგან მიიღოს რჩევა, თუ როგორ შეუთავსოს ასეთი რეჟიმი თავის მოთხოვნილებებს. მარხვა უფრო მეტს ნიშნავს მორწმუნისათვის, ვიდრე უბრალო სიმბოლო: ეს არის ჭეშმარიტად გაღებული მსხვერპლი, რომლის არსებობასაც ყოველდღიურად იგრძნობთ თქვენს სულში. ის არ არის ახირებულად ინდივიდუალიზებული, რომ შემდეგი არჩევანის საშუალება დაგვიტოვოს: "ვერ მოვიკლებ ხორციან საკვებს, სამაგიეროდ, არ ვუყურებ ტელევიზორს". თუკი ვმარხულობთ, ვმარხულობთ ყველგან, მთელ მსოფლიოში ერთნაირად.

დასავლელ მართლმადიდებელ ახალმოქცეულთათვის დიდი მარხვა არის მხოლოდ ერთი წესთაგანი, მრავალ სხვასთან ერთად...

პროტესტანტიზმში ქრისტე არის ჩვენთვის ყველგან და ყველაფერში: ქრისტეს ვუყვარვართ, ქრისტე გვიღებს, ქრისტეს მზრუნველობას მივანდობთ თავს, სადაც არ უნდა ვყოფილიყავით, ყველგან ქრისტეს მოღიმარი სახე გადმოგვცქეროდა. ამისგან განსხვავებით, მართლმადიდებელ ეკლესიაში ქრისტეს ხატი საკურთხევლის წინ გვიცქერის ბიბლიით ხელში, მშვინვიერ ემოციათა გარეშე. აქ ყველაფერი მის შესახებაა. აქ მე უნდა ვიფიქრო ჩემს ცოდვებზე და იმაზე, თუ რა დანიშნულებას ატარებს ჯვარი. აქ მარხვას აქვს თავისი აზრი და მნიშვნელობა. მე მსურს თვითფლობის უნარი გავიღრმავო, სულით განვმტკიცდე. ახლაღა ვხვდები, თუ რატომ ამბობენ გამოცდილი მართლმადიდებლები: ყოველ წელს მარხვის მოლოდინში ვარო.

ჩვენ შეგვიძლია შევეგებოთ აღდგომას სულიერად მომზადებულნი და არა სამომხმარებლო თვალსაზრისით დიდ სამზადისში. არ შეიძლება ის კომერციალიზებული გახდეს. საზოგადოებრივი ცხოვრება დღესასწაულიდან დღესასწაულამდე სიამეებისადმი მანიაკალურ ამაო სწრაფვაში მიედინება... მართლმადიდებლური აღდგომა "არ მისდევს" ამერიკულ დღესასწაულთა ციკლს და არა მხოლოდ "კალენდარულად". ჩვენი დღესასწაული ალბათ შეუმჩნეველი დარჩება ჩვენი მეზობლებისათვის. აღდგომას ვიზეიმებთ მართლმადიდებლურ თემში, რომელიც ჩამოყალიბდა საერთო ეკლესიური წესების საფუძველზე, კალათებით, რომლებშიც ნახევარფასად შეძენილი ტკბილეული იქნება მოთავსებული.