უფლის ძახილი

უწყალო მსაჯულთაგან უვნებელი ვნებას დაითმენს. კვერის სამსჭვალზე დაცემის ხმას, ძელი ცხოვრებისა და დედოზარის გულიდან გულის-ხმით აგუგუნებს, უფლის ჯვრაცმას შეგახსენებს ადამის მოდგმას.
თუ გულის-ყური არ გაგაჩნია, სმენა ვერ შეძლებს გაგვაგებინოს უფლის ძახილი-ეკლესიაში სალოცავად რომ მოგვიწოდებს...
გულის-ყურიცა ჰქონდა და გულითადი საუბარიც იცოდა, მეც ვცდილობდი უფრო გულთბილად მომესმინა მისი წმინდა აღსარებისათვის. ყოველთვის კი ემჩნეოდა, რომ კიდევ ჰქონდა გულის კუნჭულში დარჩენილი რაღაც სათქმელი.
ღმერთო შეგცოდე, ეჭვი გამიჩნდა, რომ ოდესღაც ამ დროულ მოხუცს, რაღაც ისეთი ხომ არ შეემთხვა, რომ გამხელა ერიდებოდა. ერთხელაც იყო გვერდზე გამიხმო, ის დამალული სათქმელი მითხრა:
... შვილო! მამაო, ვერ ვისვენებ თუ არ გითხარი, ღმერთი გიშველის არ დაძრახო მოხუცი ქალი. ოთხმოცდასამი წლის შევიქენი და გული მიგრძნობს მალე მოვკდები, ვაი დედასა! ღმერთს ვევედრები, ოთხმოცის ვიყო, უფლის ძახილზე სამი წელი კიდევ ვივლიდი ეკლესიაში. ღმერთმა აცხოვნოს, ანა ბებია, ოთხმოცდაექვსის გარდაიცვალა.
"ეძიებდე და ჰპოვებდე, ირეკდე და განგეღოს".

ბაბალე ბებო

ჩემი ოჯახი რაჭიდან თბილისში გადმოსახლდა და სანამ საკუთარი კუთხე გევქნებოდა, რამდენიმე თვე ნათესავთან ვიყავით მიკედლებული. მეზობლებს შორის გამოირჩეოდნენ მოხუცი ცოლ-ქმარი ალექსანდრე და ბაბალე. ბაბალე უსინათლო, მაგრამ გონებაგანათებული მოხუცი იყო და როგორც დედამ მითხრა, ხელჩაკიდებულს ხშირად დამყავდა ეზოში, სადაც ის მოისურვებდა. ჩემი საქციელი, მეზობლებს და ალექსანდრეს ძალიან უხაროდათ, სამადლობელს კი ბაბალესთან ერთად ლოცვით და კამფეტით გამოხატავდნენ.
ბაბალეს ერთი ძმისშვილი ომში ჰყავდა დაკარგული, და როგორც ღვთისნიერი ადამიანი, იმედს არ კარგავდა, მისთვის ლოცულობდა და ყოველდღე მის დაბრუნებას ელოდებოდა. ბაბალე ბაბომ თავის შეთხული ლექსი მასწავლა და მიტხრა: ბაბო გენაცვალა, როცა კარებს მოადგები, ეს ლექსი ხმამაღლა მითხარი, გამიხარდებაო. მე მის თხოვნას სიხარულით ვასრულებდი და როცა ბაბალეს კარტან მივდიოდი ახლად ნასწაავლ ლექსს რიხიანად ვიტყოდი:
"ოსო, ოსო, ოსურა
კარზე თოვლი მოსულა
ბაბალე გამოიხედე
შენი გოგია მოსულა".
სოფელში ჩვენი საქონელი საბალახოდან თავისით არ ბრუნდებოდნენ და უმეტესად მათ მოსადენად მამაჩემი მიდიოდა, ზოგჯერ თინა და საქონელი მთის ტყიან ბილიკებზე ერთმანეთს ცდებოდნენ. ამ, შემთხვევაში, თინა მთაში იყო, საქონელი სახლში. მოკლედ, მიხას და მაგდანას, ხან თინა აკლდათ, ხან საქონელი. როცა თინა დაგვაკლდებოდა, მიხა ბაბუა ბალკონზე გადადგებოდა და მაოცივით გაჰკიოდა წომბოთისკენ.
თინია... თინია... აქ არიან საქონელი, აქ...
მიხა ბაბუას ეს ყვირილი მთებსაც კი ახსოვთ და მით უმეტეს მე არასოდეს დამავიწყდება...
ბაბალე ბაბოს ქუჩის პატარა ბაღჩა ჰქონდა. როცა იქ შევდიოდი, მეზობლის ბიჭების მითითებით მოაჯირიდან ქუჩისკენვიხედებოდი და მიხა ბაბუასავით გავკიოდი.
თინია... თინია... აქ ალიან საქონელი, აქ...
გამვლელები გაკვირვებით შემყურებდნენ. ხოლო ბიჭები ჩემს საქციელზე იცინოდნენ, თან მაქეზებდნენ უფრო ხმამაღალა დამეძახა მამიდასათვის. ასე "მაწვალებდნენ" ახალჩამოსულ სოფლელ კვირიტინა ბუჭნას ეზოს ბიჭები.
მოხუცების კარებთან, ბაბალე ბაბოს იმედის მიმცემი ლექსის კითხვა და მისი ბაღჩიდან ჩემი ძახილი, გოგიას მოსვლამდე გაგრძელდებოდა, მამაჩემს "ასტუპნოით" ოთახი რომ არ ეყიდა და იმ დაუვიწყარი ეზოდან არ გადავსულიყავით.
თეა ცაგურიშვილი