ორშაბათი
გალობა ა
ძლისპირი: შემწე და მხსნელ და მფარველ მეყავ მე, მაცხოვარებად ჩემდა, ესე ღმერთი ჩემი, და ვადიდო ესე უფალი მამისა ჩემისა და აღვამაღლო, რამეთუ დიდებულ-არს (ყველა ძლისპირი იკითხება ორგზის).

მიწყალე მე, ღმერთო, მიწყალე მე (ჩასართავი იკითხება ყოველი მუხლის შემდეგ).

ვინა ვიწყო მე გლოვად საქმეთა ცხოვრებისა ჩემისათა, ანუ რომელი დასაბამი-ვყო ქრისტე გოდებისა ამის; არამედ, ვითარცა ტკბილმან, მომცენ ცრემლნი ლმობიერნი.

მოვედ, სულო მდაბალო, ხორცთა თანა და დამბადებელსა აღუარენ და იჯმენ პირველისა მის უსიტყვებისაგან და შესწირენ შენ უფალსა ცრემლნი სინანულისანი.

პირველ-შექმნილსა ადამს გარდასვლითა ვებაძვე და ვაგრძენ სიშიშვლე ჩემი ღვთისაგან და მაღლისა მის მეფობისა და წმიდისა ფუფუნებისა, დაცემათა ჩემთათვის.

ჰოი, უბადრუკო სულო, რასა ემსგავსე პირველსა ევას; რამეთუ მიხედე და იწყალ შენ მწარედ, და შეეხე ხესა და სჭამე ყოვლადწარმდებად ჭამადი მაკვდინებელი.

გრძნობადისა ევას წილ საცნაური ევა, ხორცთა ჩემთა ვნებული აღძვრა მიჩვენებდა მე ტკბილთა, რომელთა გემო რა ვიხილე, დავაკლდი შენსა მას მეცნიერებასა.



სამართლად განიხადა ედემით ადამ, რამეთუ არა დაიმარხა ერთი მცნება შენი, ხოლო მე რა ვყო, რომელი სამარადისოდ უდებ-ვყოფ სიტყვათა შენთა, მაცხოვარ!
დიდება მამასა და ძესა და წმიდასა სულსა.

ზესთარსო სამებაო, ერთღვთაებით თაყვანის-ცემულო, აღიღე აწ ჩემგანცა სახივი მძიმე ცოდვისა და ვითარ კაცთმოყვარემან, მომმადლენ ცრემლნი სინანულისანი.
აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.

ღვთისმშობელო, სასოო ყოველთა მგალობელთა შენთაო, აღიღე აწ ჩემგანცა სახივი მძიმე ცოდვისა და ვითარ კაცთმოყვარემან, მომმადლე ცრემლნი სინანულისანი.


გალობა ბ
ძლისპირი: მოიხილე, ცაო, და ვიტყოდე აწ, და ვაქებდე ქრისტესა, ქალწულისაგან მოსრულსა ჩვენთვის.

მოიხილე, ცაო, და ვიტყოდე აწ, ქვეყანაო, ისმინე სინანულით ღვთისმგალობელისა.

მომხედენ მე მოწყალითა თვალითა ვითარცა სახიერმან და მიითვალე აღსარება ჩემი.

შეგცოდე შენ უფროს ყოველთა კაცთა, მხოლომან განგარისხე, არამედ ღვთაებრ მაცხოვნე ქმნილი შენი.

გამოვსახენ უკეთურნი ვნებანი გემოს-ხილვითა ურჩებისათა და წარვსწყმიდე გონებისა შვენიერება.

გარდამეცნეს ღელვანი ვნებათანი, მოწყალეო უფალო, არამედ, ვითარ პეტრეს, ხელი აღმიპყარ.

ბიწიან-ვყავ ტაძარი ხორცთა ჩემთა, დავაბნელე ხატება და მსგავსება, რომლითა პატივ-მეცა.

დავაშავე ბრწყინვალება სულისა გემოთა ვნებათათა და მიწად გამოვაჩინე გონება.

განვბძარე მე პირველი სამოსელი, რომელი პირველითგან მიქსოვა ღმერთმან და ვსძე მე შიშველი.

მმოსიეს მე ხენეში კვართი, რომელი მიქსოვა გველმან ედემს განზრახვითა და კდემულ ვარ შენგან.

მეძავისა მის ცრემლთა მეცა შევსწირავ, მაცხოვნე, ვითარ იგი, მაცხოვარ, წყალობითა შენითა.

წარვსწყმიდე მე პირველ-ქმნილი სიკეთე, შვენიერება ჩემი, და მდებარე ვარ შიშველი და კდემული.

ბეჭთა ჩემთა მცემდეს მწარედ ვნებათა წინამძღვარნი და მათნი ძმაცვანი განაგრძვნეს ჩემზედა.
დიდება

სამებასა ერთსა სამპირებით ვაქებ ყოველთა ღმერთსა, მამასა, ძესა, და სულსა წმიდასა.
აწ და

უბიწოო დედოფალო ქალწულო, ყოვლად-საგალობელო, ევედრე გულსმოდგინედ, რათა გვაცხოვნნეს.


გალობა გ
ძლისპირი: შეურყეველსა ზედა კლდესა ბრძანებათა შენთასა დაამტკიცე, ქრისტე, გული ჩემი.

ცეცხლი უფლისა მიერ, სულო, უფალმან აწვიმა პირველ, და დასწვნა ქალაქნი სოდომურნი.

მთად აღისწრაფე შენ, ჰოი სულო, ვითარ-იგი პირველ ლოთ, და სეგორს შეესწარ დაქცევასა.

ევლტოდე შენ, ევლტოდე, ჰოი სულო, სოდომურსა დაწვასა, ევლტოდე რისხვასა ღვთივაღძრულსა.

მე მხოლომან ვსცოდე შენდამი, მე ვსცოდე უფროს კაცთა, ქრისტე მაცხოვარ, ნუ დამაგდებ მე.

ჰოი, მწყემსო სახიერო, ქრისტე, მომიძიე ცხოვარი და ცთომილსა ნუ უგულებელს-მყოფ.

შენ ხარ დამბადებელი ჩემი, შენ ხარ ტკბილი იესო, და შენ მიერ განვმართლდები, მხსნელო.

აღგიარებ შენ, მაცხოვარ, შეგცოდე, შენ შეგცოდე, არამედ მილხინე და მაცხოვნე, სახიერ.
დიდება

ერთო ღმერთო სამგვამოვანო, მაცხოვნე მე ცოდვილი და ხრწნილებისაგან განმარინე.
აწ და

გიხაროდენ შენ, ღვთისმშობელო, გიხაროდენ, საყდარო უფლისაო და დედაო ღვთისაო.


გალობა დ
ძლისპირი: ესმა წინასწარმეტყველსა სმენა მოსვლისა შენისა და შეეშინა, ვითარმედ შობად-ხარ ქალწულისაგან და სახილველ კაცთა მიერ და ხმობდა: უფალო, მესმა სმენა შენი და შემეშინა, დიდება ძალსა შენსა.

ქმნულსა შენსა ნუ უდებ-მყოფ, დაბადებულსა ნუ შეურაცხ-მყოფ, მსაჯულო, დაღათუ მხოლომან ვსცოდე, ვითარცა კაცმან, უფროს ყოველთასა, ჰოი კაცთმოყვარეო, არამედ გაქუს, ვითარცა უფალსა ყოველთასა, ხელმწიფება მოტევებად.

ახლოს არს, სულო, სიკვდილი, ახლოს არს, არა ზრუნავ, არცა მზაიქმნები, ჟამი შემოკლებულ-არს, აღიმსთვე შენ, ახლოს და კართა ზედა სდგას მსაჯული: სიზმრებრ და ყვავილებრ წარვლენ ჟამნი შენნი, რასა ამაოდ ვშფოთებ.

განიფრთხვენ შენ, სულო ჩემო, მოიხსენენ საქმენი, რომელნი გიქმნიან, და მათი შენანება მოართვ ღმერთსა, და ცვარნი ცრემლთანი გამოადინენ, კადნიერად მიუთხრენ საქმენი მოგონებითურთ ქრისტესა და განმართლდი.

არა არს სოფელსა შინა ცოდვა, არცა დაცემა, არცა სიბოროტე, მხსნელო, რომელი მე არა მიცოდავს, გონებით და სიტყვით და მოგონებით, ნებებით და ჯერ-ჩინებით და ქმნით, ვითარ სხუასა არცა ერთსა ვის სადა.

ამისგან მხილებულ-ვიქმენ, ამისგან დავისაჯე მე საწყალობელი თვით სვინიდისისა თვისისაგან, რომლისა არა რა უმკვეთლეს არს, მაცხოვარო და მსაჯულო ჩემო, გამომიხსენ და მაცხოვნე მონა შენი.

კიბე, რომელი იხილა მამათმთავართა შორის დიდმან, სულო ჩემო, სახე იყო საქმისა აღსავალთა, და მეცნიერებისა მის ხარისხთა: გნებავს თუ საქმით და ხედვით და მეცნიერებით ცხოვრება, განახლდი შენ.

სიცხე დღისა დაითმინა რუდუნებითურთ დიდმა მამათმთავარმან, და ყინელი ღამისა მოითმინა, დღითიდღე ჭირთა შემატებითა, მწყსითა, ცვითა და მრწემობითა, რათა ორნი მეუღლენი მიიყვანეს.

ორ-მეუღლედ გულისხმა ყვენ საქმე და მხედველი ცნობად: ლია, ვითარცა შვილ-მრავალი - საქმედ და რაქილ, ვითარცა ჭირ-მრავალი - ცნობად; რამეთუ თვინიერ შრომისა არცა საქმე, არცა ხედვა და ცნობა წარემართების, სულო.
დიდება

განუყოფლად არსებითა, შეურევნელად პირებითა ღვთისგმეტყველებ, სამხატოვანსა ერთსა ღვთაებასა, თანამოსაყდრესა და ერთპატივსა, და დიდსა ქებასა გიგალობ სამწმიდაობით, ქებულსა მაღალთა შინა.
აწ და

შობ და ქალწულებ, უხრწნელო, და ჰგიე ორ-კერძოვე ბუნებით ქალწულად. შობილი განაახლებს ბუნებისა სჯულთა, ხოლო საშო შობს განუხრწნელად, რამეთუ წესთა ბუნებისათა სძლევს ღმერთი და ჰყოფს მას, რაიცა ენებოს.


გალობა ე
ძლისპირი: ღამითგან ვიმსთობ შენდა, კაცთმოყვარე, განმანათლე მოქენე და მიძღოდე მე, ტკბილო, მცნებათა შინა შენთა და მასწავე, სახიერ, ქმნა ნებისა შენისა.

ცხოვრება ჩემი ბნელსა შინა წარვვლე, რამეთუ არმურ წყვდიად, და უკუნ-მომცველ მექმნა ღამე ცოდვათა ჩემთა, არამედ ძედ ნათლისად გამომაჩინე, მხსნელო.

მსგავს ვიქმენ რუბენისსა მე დახსნილი და ყოვლად-უსამართლო და უსჯულო განზრახვა-ვყავ ღვთისათვის მაღლისა, და ვმძლავრე საწოლსა ჩემსა, ვითარცა მან მამისასა.

აღგიარებ შენ, ქრისტე, ღმერთისა კრავო, შეგცოდე, შეგცოდე შენ, და ვითარცა იოსებ ძმათა, მეცა განვყიდე ნაყოფი სიწმინდისა და უბიწოებისა.

შეკრული განისყიდა ღირსი სული ძმათა თვისთა მიერ და მონა იქმნა მართალი, სახედ ქრისტეს მხსნელისა, ხოლო შენ, სულო ჩემო, მიესყიდე ცოდვასა.

მიემსგავსე, ჰოი სულო უბადრუკო, იოსებ ბრძნისასა მას საღმრთოსა გონებასა და ნუ უძღებ-იქმნები უსიტყურთა კრთომათა მიყოლითა მარადის.

დაიმკვიდრა იოსებ მღვიმე სახედ საცხოვრებელთა შენთა ვნებათა, მეუფეო, ხოლო მე უბადრუკმან რა შევწირო ოდესცა შენდა ესე-ვითარი.
დიდება

შენ, სამებასა ერთსა ღმერთსა, გაქებ სამწმიდითა ქებითა: მამასა უშობელსა, ძესა შობილსა მისგან და სულსა გამოსრულსა, მარტივსა არსებითა.
აწ და

შენგან მიიღო ჩემი შემოქმედმან თბე, უხრწნელო ქალწულო და დედაო, რომელმან შექმნა საუკუნენი და შეაყო ღვთაება ბუნებასა კაცთასა.


გალობა ვ
ძლისპირი: ღაღად-ვყავ მე სიღრმით გულისათ მოწყალისა მიმართ ღვთისა და ისმინა ჩემი ჯოჯოხეთით ქვესკნელით, და განხრწნისაგან იხსნა ცხოვრება ჩემი.

ცრემლთა თვალთა ჩემთასა, მხსნელო ჩემო, და სიღრმით-გამო სულთქმათა მოსწრაფედ შევსწირავ, და ვხმობ ესრეთ გულითა: შეგცოდე, ღმერთო, მილხინე მე წყალობით.

განუდეგ შენ, სულო, უფალსა შენსა, დათან და აბირონისებრ, გარნა ხმობდი: მიხსენ ჯოჯოხეთით ქვესკნელით, - ნუუკვე ღრმამან დანახეთქმან დაგფაროს.

ველურ-ქმნილსა დიაკეულსა, სულო, მიემსგავსა პირველ ეფრემ, ხოლო შენ ქურციკებრ იხსენ საფრხით ცხოვრება, ფრთოვან-ქმნილმან საქმით და ხედვით და გონებით.

მოსეს ხელმან გარწმუნენ, სულო, ვითარ ძალუძს ღმერთსა კეთროვნისა ცხოვრებისა კუალად განწმენდად და შემკობად, და ნუ უდებ-ხარ, დაღათუ განკეთროვნდე.
დიდება

სამება ვარ სრული, განუყოფელი, განყოფილი პირებითა და ერთობა ვარ მე ბუნებით შეყოფილი, ხმობს მამა და ძე და სული ღმერთმთავარი.
აწ და

ღმერთი გვიშვა საშომან შენმან, სძალო, ხატითა კაცობრივითა, რომელსა, ვითარცა მიზეზსა ყოველთასა, ცხოვრებად ჩვენდა ევედრე, ღვთისმშობელო.

კონდაკი
სულო ჩემო, სულო ჩემო, აღსდეგ, რასა გძინავს: აღსასრული მოახლებულ-არს და გეგულვების აღშფოთება. განიღვიძე, რათა შეგიწყალოს შენ ქრისტემან ღმერთმან, რომელი ყოველგან არს, და ყოველსავე აღავსებს.


გალობა ზ
ძლისპირი: ვსცოდეთ და უსჯულო-ვიქმნენით და სიცრუე ვყავთ წინაშე შენსა, და არა დავიმარხეთ და არცა ვყავთ, მეუფეო, ვითარ იგი შენ მამცნენ ჩვენ, გარნა ნუ მიმცემ ჩვენ სრულიად, მაღალო, მამათა ჩვენთა ღმერთო.

ვსცოდე და უსჯულო ვიქმენ მე და შეურაცხვყვენ მცნებანი შენნი, და ცოდვათა შინა ჩემთა ვიშევ და წყლულთა ზედა შევსძინენ წყლულნი, არამედ შენ შემიწყალე ვითარცა მოწყალემან მამათა ჩვენთა ღმერთმან.

დაფარულთა გონებისათა აღგიარებ შენ, მსაჯულსა ჩემსა; იხილე სიმდაბლე ჩემი, იხილე ჭირი ჩემი და მოჰხედენ სჯასა ჩემსა და მილხინე ვითარ კაცთმოყვარემან მამათა ჩვენთა ღმერთმან.

წარსწყმიდნა რა ოდესმე საულ კარაულნი მამისანი, სულო, გარეწარ საქმედ მეფობა ჰპოვა ძებნასა შინა. ხოლო შენ ჰრიდე, ანუ სადა აღირჩივნე სუფევასა ქრისტესსა უსიტყურნი კრთომანი.

დაღათუ სცოდა, სულო ჩემო, დავით ღვთისა მამამან ოდესმე და განიგმირა ისრითა მრუშებისათა, და კვალად ბოროტის მკვლელობისათა, გარნა უძვირესთა ჰყოფ საქმეთა წურთითა გონებისათა.

შეაერთა ოდესმე დავით უსჯულოება უსჯულოებასა და კაცის კლვა მრუშებასა, ხოლო სინანულიცა მრჩობლი აჩვენა მეყვსეულად, არამედ შენ უძვირესმცოდველი, სულო, მას ბაძევდ მოქცევითა.

განაქიქა ოდესმე დავით, ვითარცა ძეგლსა ზედა წარწერით გალობასა შინა თვისსა, და მხილებულ-ჰყო ცოდვა, სთქვა რა ესრეთ: მიწყალე მე, მხოლოსა შეგცოდე ყოველთა ღმერთსა, შენ განმწმიდე, უფალო.
დიდება

მარტივი და განუყოფელი თანაარსად თაყვანის-ცემული, ქებული წმიდათა მიერ, ნათელი და ნათელნი, სამწმიდა სამება ღმერთი, ცხოველი და ცხოველნი ადიდენ, სულო, და ერთღვთაებად ჰმონე.
აწ და

გიგალობთ შენ, თაყვანის-გცემთ შენ და გაკურთხებთ შენ, ღვთისა დედაო, რამეთუ ერთი წმიდისა სამებისა შევ ქრისტე ღმერთი, სრული ჭეშმარიტი, და შენ განმიხვენ ჩვენ ქვეყანისათა შესავალნი ცათანი.


გალობა ჱ
ძლისპირი: რომელსა ძალნი ცათანი აქებენ, და სძრწიან მისგან ქერუბიმ-სერაფიმნი, ყოველი აღგებული, ყოვლით სულითურთ სძნობდით და უფროსად ამაღლებდით მას უკუნისამდე.

შეცოდებული შემიწყნარე, მხსნელო, და წადიერ-ჰყავ გული ჩემი მოქცევად, მონანული მაცხოვნე და მომხედენ, რომელი ვხმობ: შეგცოდე, შემიწყალე და წარწყმედული მპოვე.

ეტლთა მფლობელი ილია ეტლითა სათნოებათათა აღსხდა რეცა ზეცად და მიწიერი კაცი ზესთა-ექმნა ჰაერსა, აღსლვასა მას მისსა იხსენებდი შენ, სულო ჩემო.

ელისე, ოდესმე შემწყნარებელმან ილიას ხალენისამან, მიიღო მრჩობლი მადლი უფლისა მიერ, ხოლო შენ, სულო ჩემო, არა ზიარ იქმენ მადლისა მის უწესოდ სლვითა.

იორდანისა იგი დინება პირველ, ილიას ხალენითა ელისეს მიერ, განიკვეთა და დასდგა, ხოლო შენ, სულო ჩემო, მადლისა მის ვერ ზიარ იქმენ უწესოდ სლვითა.

სომანიტელმა ოდესმე, ჰოი სულო, მოწმედ შეიწყნარა წინასწარმეტყველი, ხოლო შენ არცა უცხო, არცა მგზავრი ისტუმრე, რომლისათვის სასძლოთ გარე განვარდები მტირალი.

გეეზისა ემსგავსე, უბადრუკო, საძაგელსა და ბილწსა ნებასა, სულო, რომლისა ანგარება აწღათუ სიბერესა განაგდე შენ შიშითა ცეცხლისათა და იჯმენ მისგან.
დიდება

ღმერთო მამაო და თანა-ღმერთო ძეო და ნუგეშინის-მცემელო სულო წრფელო, უშობელო მამაო და შობილო სიტყვაო, ხოლო სულო, გამოსრულო სამობით ერთო, მაცხოვნე.
აწ და

სისხლთაგან შენთა ღებული პორფირი, ღვთივ-გვამოვანთა ხორცთა მეუფისათა, მოიქსოვა, უხრწნელო, საშოსა შინა შენსა, ამისთვისცა საკუთრად ღვთისმშობლად გქადაგებთ შენ.


გალობა თ
ძლისპირი: უთესლოდ მიდგომილი შობს ზესთა თარგმანებისა, უმამოდ დედა მუცლად-იღებს უხრწნელად, რამეთუ ღვთისა შობა ჰსცვალებს ბუნებისა წესთა, ამისთვის შენ ყოველნი ტომნი, ღვთისა სძალო და დედაო, დაუდუმებლად გადიდებთ.

გონება მწარედ წყლულ-არს, ხორცნი - დახსნილ და განკაფულ, სნეულ-არს სული, მოუძლურებულ - სიტყვა, წარწირულ-არს ცხოვრება, და სიკვდილი კართა ზედა, ვინაცა, უბადრუკო სულო, რამე ჰყო, ოდეს მოვიდეს მსაჯული დიდი განსჯად შენდა.

მიგითხარ შენ მოსესი სოფლის შესაქმე, ჰოი სულო, რომლისა მიერ ყოველივე სჯულისა წერილი გვაუწყე შენ, მართალთა თანა ცრუნი; ხოლო შენ შემდგომთა ბაძავ, უდებო, არა პირველთა მათ, ღვთისა მიერ უგუნურ-ქმნითა.

სჯული მოუძლურდა და ურგებ-იქმნა სახარება, ხოლო წერილნი ყოველნივე - ცუდმაშვრალ, წინასწარმეტყველნი - უქმ და ურგებ - სწავლისა სიტყვა, რამეთუ წყლულნი შენნი, სულო, გამრავლდეს არა-ყოფითა კურნებად შემძლებელისათა.

ახლისა წიგნისათა მოგართვამ კვალად სახეთა, მომყვანებელთა შენთა ლმობიერად, მართალთა ბაძევდ, სულო და ცოდვილთა თანაწარხედ, და მოწყალე-ჰყავ ქრისტე ღმერთი მარხვითა და ვედრებითა, განკრძალვითა და სიწმიდითა.

ქრისტე განკაცნა, სულო, და სინანულად უწოდდა ავაზაკთა და მეძავთა, ინანდი აწ, განხმულ-არიან კარნი სასუფევლისანი და, შევლენ მას შინა ყოველნივე მეზვერენი და ცოდვილნი, და მემრუშენი მონანულნი.

ქრისტე განკაცნა, სულო, და ხორცითა გვეზრახა ჩვენ და ყოველნივე ბუნებისა საქმენი სრულებით აღასრულნა, თვინიერ ხოლო ცოდვისა, და ხატი და სახე გიჩვენა დამდაბლებისა თვისისა, რათა განგაახლოს წყალობით.

ქრისტე აცხოვნნა მოგუნი, მწყემსთა უწოდა და ჩვილთა ბანაკი წმიდა მოწამედ შეიწყნარა, მართალსა ქურივსა-თანა მოხუცებული ადიდა, რომელთა არა ბაძავ, სულო, არცა საქმით, არცა ქცევით და ვაი შენდა, რაჟამს დაგსჯიდენ.

იმარხა მაცხოვარმან ორმეოცი დღე და მერმე შეემშია მას, რათა აჩვენოს კაცთა ბუნებისა ქონება, და შენცა ნუვე დახსნები, სულო, მოგიხდეს თუ მაცდური, რამეთუ მარხვა და ლოცვა გქონან საჭურველად მის ზედა.
დიდება

მამასა თაყვანის-ვცემთ, ძესა უფროს აღვამაღლებთ და სულსა წრფელსა სარწმუნოებით ვაქებთ, სამობასა პირებით და ერთობასა არსებით, ვითარცა ნათელსა და ნათელთა, და ცხოველსა და ცხოველთა, ცხოველს-მყოფელსა ყოველთასა.
აწ და

უხრწნელო ღვთისმშობელო, დაიცევ ქალაქი შენი, რომელი ესე შენ მიერ მეფობს საღმრთოდ, შენ მიერ მოაქვს ძალი და შენ მიერვე სძლევს მტერთა, ზესთა ექმნების განსაცდელთა, მბრძოლთა გარე მიაქცევს და მართებს განსაგებელთა თვისთა.

ლოცვა ანდრიასი
ანდრია, სამ-გზის სანატრელო მამაო, მწყემსო კრიტისაო, ჩვენთვის ევედრე, რომელნი მხურვალედ გიგალობთ შენ, რათა ვიხსნეთ ჩვენ რისხვისა, იწროებისა და ხრწნილებისა და აურაცხელთა ცოდვათაგან, რომელნი სარწმუნოებით გხადით შენ.


იხილეთ ასევე:
წმინდა ანდრია კრიტელის დიდი კანონი - სამშაბათის საკითხავი

წმინდა ანდრია კრიტელის დიდი კანონი - ოთხშაბათის საკითხავი

წმინდა ანდრია კრიტელის დიდი კანონი - ხუთშაბათის საკითხავი