როდესაც ღვთისმსახური სიწმინდეს ეზიარება, ხალხს მიმართავს და უჩვენებს წმიდა ძღვენს.

შემდეგ ღვთისმსახური განიზრახავს, თავად შეუდგეს და სხვებიც მიიწვიოს ტრაპეზზე.

ხოლო ბაგეებს მათ სრულიად შეუკრავს ის, რომ ლათინურ ეკლესიაშიც, რომელსაც ისინი, როგორც ჩანს, ეყრდნობიან, უფლის სიტყვის შემდეგ არ უარობენ ძღვნისადმი ლოცვის აღვლენას.

ამის გამო ზოგიერთი ლათინი გვკიცხავს.

ამ საგალობლის წინ ღვთისმსახური უფალს ევედრება, შეიწიროს ეს გალობა და მგალობლებს მადლი გარდამოუვლინოს.

საეკლესიო წესი მხოლოდ ერთხელ და სამუდამოდ ჩამოყალიბებული ნიშნობრივი სისტემა როდია, რომელიც საინფორმაციო და საკომუნიკაციო როლს ასრულებს.

ქართველთა სამონასტრო მოღვაწეობა ათონზე X საუკუნის უკანასკნელ მეოთხედში დაიწყო. ცნობებს იმის შესახებ, თუ რა წესები იყო ამ მონასტერში ეფთვიმეს დროს, გვაწვდის გიორგი მთაწმინდელის მიერ შედგენილი "ცხოვრებაი იოვანესი და ეფთვიმესი", რომელიც არსებითად წარმოადგენს ამ მონასტრის ისტორიას მისი დაარსებიდან XI საუკუნის ნახევრამდე.