სამოცდამერვე ფსალმუნს განგვიმარტავს არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)
6. "ნუ ჰრცხუენებინ ჩემდამო, რომელთა დაგითმონ შენ, უფალო, უფალო ძალთაო; ნუცა კდემებინ ჩემ ძლით, რომელნი გეძიებენ შენ, ღმერთო, ღმერთო ისრაელისაო" - ნუ შერცხვებიან ისინი, ვისაც შენი იმედი აქვს, უფალო, ვინც შენ დაგითმობს, ვინც შენს მცნებებს აღასრულებს, რომელნი შენ გეძიებენ, ღმერთო ისრაელისაო. ისრაელის ღმერთი აქ მიმართულია ჭეშმარიტი ღმერთის მიმართ. ვიცით, როდესაც ღმერთი ეცხადებოდა ძველი აღთქმის წმინდა და მართალ ადამიანებს, ეუბნებოდა: მე ვარ ღმერთი ისრაელისა, ღმერთი აბრაამისა, ღმერთი ისააკისა და ღმერთი იაკობისა. ჭეშმარიტ ღმერთს ახალ აღთქმაშიც მიემართება ისრაელის ღმერთი, ოღონდ ძველ აღთქმაში ისრაელში იგულისხმებოდა კონკრეტულად ისრაელის ღმერთი, ახალ აღთქმაში კი ისრაელში იგულისხმება ყველა ღვთის მადიდებელი ადამიანი.
7. "რამეთუ შენთვის დავითმინე ყუედრებაი, და დაფარა სირცხვილმან პირი ჩემი" - ფსალმუნის ამ მუხლის სიტყვებით დავითი ყველა ღვთის მადიდებელი ადამიანის გულისნადებს ამბობს, - შენთვის ვითმენთ, უფალო, ამ ყველაფერს, ეს ყველაფერი შენთვის დავითმინე. "სირცხვილმა დაფარა პირი ჩემი" - როდესაც ისრაელიანები, იუდევლები რაიმე განსაცდელში ჩავარდებოდნენ, განსაკუთრებით, ტყვეობაში აღმოჩნდებოდნენ ხოლმე, წარმართები ხშირად აყვედრიდნენ მათ, - სად არის თქვენი ღმერთი, რატომ არ გეხმარებათ? თითქოსდა მიწიერად სირცხვილი ფარავდა ისრაელიანთა პირს, მაგრამ უფალი იმის გამო უშვებდა, რომ გარკვეულ მომენტებში წარმართობას ემძლავრა ღვთის მადიდებლებზე, რათა ღვთის მადიდებელი ადამიანები კიდევ მეტად განმტკიცებულიყვნენ ღვთის დიდებაში. ამდენად, როდესაც წერია "დაფარნა სირცხვილმან პირი ჩემი", აქ იგულისხმება, რომ წარმართთა შეხედულებით იყვნენ ღვთის მადიდებლები შერცხვენილნი იმ დროს, როდესაც მიწიერი განსაცდელი ჰქონდათ, სინამდვილეში არა თუ შერცხვენილნი, არამედ გაბრწყინებულნი იყვნენ ამით.
8. "უცხო ვექმენ მე ძმათა ჩემთა და სტუმარ-ძეთა დედისა ჩემისათა" - ამ სიტყვებს თავად უფალი ბრძანებს წინასწარმეტყველურად დავითის პირით. მოვიდა რა უფალი, განკაცნა კაცობრიობის გამოსახსნელად, ისრაელიანებმა არ მიიღეს იგი. ხორციელად ქრისტე იყო აბრაამის შთამომავალი. სწორედ ამის შესახებ ბრძანებს უფალი: უცხო ვექნენ ძმათა ჩემთაო, ანუ ისრაელიანებმა არ მიიღეს უფალი, როგორც უცხოს, როგორც სხვას ისე ექცეოდნენ, ეუბნეოდნენ, - სტუმარი ხარო დაAამით აკნინებდნენ მას.
9. "რამეთუ შურმან სახლისა შენისამან შემჭამა მე, და ყუედრებანი მაყუედრებელთა შენთანი დამეცნეს ჩემ ზედა" - შენი სახლი ისრაელი იყო და ამ სახლის შურმა შემჭამა მეო. ესეც დავითის პირით წარმოთქმული უფლის სიტყვებია. როდესაც უფალმა ტაძრიდან განასხა მოვაჭრენი, სახარება გვეუბნება, - მოახსენა მოციქულთა "წმინდა წერილის" სიტყვები: "შურმან საქმისა შენისამან შემჭამა მეო". აქ, რა თქმა უნდა, იგულისხმება კეთილი, საღვთო შური - მოვიდა რა უფალი, ყველაფერი აღასრულა, რაც დააკლო კაცობრიობას, კაცობრიობას ასწავლა ყველაფერი, რაც დაკლებული ჰქონდათ ღვთის მცნებათა აღსრულებაში, ამის უმეტესიც ასწავლა, მაგრამ მიუხედავად ამისა "ყვედრებანი მაყვედრებელთა შენთანი დამეცნეს ჩემ ზედაო", წინასწარმეტველურად ამბობს ქრისტე, ანუ ყველა ის წინააღმდგომობა, რაც ადამიანებმა ღვთის წინაშე ჩაიდინეს, ჩემზეც, ჩემი განკაცების შემდეგაც იქნა აღსრულებულიო. მართლაც, ვიცით, რომ უფალმა უამრავი დამცირება და ყვედრება იტვირთა ჩვენი ცხონებისთვის.
10. "და დავიფარე მარხვითა სული ჩემი, და იქმნა იგი ჩემდა საყუედრელ" - დავითის პირით ამ სიტყვებსაც უფალი ბრძანებს წინასწარმეტყველურად - ვიმარხულე და ეს მარხვაც კი ჩემი საყვედრელი იქნაო. როდესაც მაცხოვარმა ორმოცი დღე იმარხულა უდაბნოში, ეშმაკი მივიდა მასთან და განსცადა იგი. ეს იყო საყვედრელი მიწიერი და არა სულიერი გაგებით. ამ ყვედრებით და ამ განცდით უფალმა კაცობრიობა იხსნა და შემდეგ თავისი ჯვარცმითა და აღდგომით გამოიხსნა თითოეული სული.
