ლეკნარის წმინდა გიორგისადმი შეწირულების უკანასკნელი სიგელი გაცემულია 1795 წელს, სოლომონ II-ის მეუღლის, დედოფალ მარიამის მიერ. მთის წმინდა გიორგის ეკლესიის მფლობელობაში შედიოდა მდიდარი საეკლესიო ინვენტარი უძვირფასესი ჯვარ-ხატებით, რომელთა დიდი ნაწილი გასულ საუკუნეში უკვალოდ დაიკარგა.
ნაქერალას მთის დაბლობზე, ოკრიბის გადასახედის მაღალი კლდის თავზე, დღეს ლეკნარის წმინდა გიორგის ეკლესიის მხოლოდ სანახევროდ დანგრეული კედლებიღაა შემორჩენილი. აქედან ხელისგულივით მოსჩანს დიდებული ხვამლის მთა და ოკრიბის თვალწარმტაცი სანახები. ეკლესიამდე მისასვლელი რამდენიმე გზა-ბილიკია. აქ შეიძლება მოხვდეთ სოფელ ძმუისიდან, ზედა შავრიდან, შაორიდან. ყველაზე მოხერხებული გზა სოფელ ნიკორწმინდიდანაა, საიდანაც 8-10 კილომეტრია სავალი.
ბერმონაზვნები აქ IX-X საუკუნეებში უნდა დამკვიდრებულიყვნენ. ასწლეულთა განმავლობაში, თითქმის XX საუკუნემდე წმინდა გიორგის მონასტერში ღვთისმსახურება არ შეწყვეტილა. ლეკნარი დღეს უკვე ნატაძრალ-ნამონასტრალია. რაჭის ეპისკოპოსის მეუფე ელისეს ლოცვა-კურთხევით ამ მადლიან მონასტერში ღვთისმსახურებას პერიოდულად აღესრულება.
ძველად ტაძარი მოიხსენიებოდა როგორც "მთის წმინდა გიორგი" და ითვლებოდა ძლიერ, ყოვლისშემძლე სალოცავად. აქ მოდიოდნენ მლოცველები დასავლეთ საქართველოს ყველა კუთხიდან. ქართველი დიდებულები უხვად სწირავდნენ ყმა-მამულებს და საეკლესიო ქონებას, რის შესახებაც არა ერთი და ორი წერილობითი საბუთი არსებობს. მეტად მნიშვნელოვანია ამ მხრივ მეფე ბაგრატ V -ის (1360-1393წ.წ) მიერ გაცემული სიგელი: "თქუენ წმიდაო გიორგი მთისა, რაგუარიც დავით აღმაშენებლისა და ძისა მისისა დიმიტრისაგან შემოწირული ყოფილიყო, ჩუენ მეფეთ მეფემან ბაგრატ... ხელვყავით ახლად აღშენებად და შემკობად ტაძარს შენსა და გარდავჭედეთ ზეით ტყუივითა და სპილენძითა და მოვჭედეთ ხატნი... შემოვსწირენ მამულნი და გლეხნი სახადს აგარა.., შავორი, ვითა ძველთაგან შავორის მთავარ მოწამე იქი სვენებულიყო, დიდი სოფელი ყოფილიყო შავორი და აოხრებულიყო.. ახლად ხელვყავით აღშენებად... სოფელი შევქმენი და აწ ახლად შემოგწირეთ... თხმორი... ძმუისი ცხრათავითა... კაციეთს მსხდომნი ბულუშაძენი და ზაქარაძენი... წყნორს მითათაშვილეი და ჭლიკაძენი... აგარა... ჭაშლათს ჭუნჭულაძე, ქოთბოძეიძე... ბობოთს ერაძენი... ფონას ნოზბეგანიძე.. სურამი"...
ლეკნარის წმინდა გიორგისადმი შეწირულების უკანასკნელი სიგელი გაცემულია 1795 წელს, სოლომონ II-ის მეუღლის, დედოფალ მარიამის მიერ. მთის წმინდა გიორგის ეკლესიის მფლობელობაში შედიოდა მდიდარი საეკლესიო ინვენტარი უძვირფასესი ჯვარ-ხატებით, რომელთა დიდი ნაწილი გასულ საუკუნეში უკვალოდ დაიკარგა.
გადმოცემით, ლეკნარის მონასტერს ჭელიშის სავანე მფარველობდა. ზაფხულობით ბერები მთაში ამოდიოდნენ და მეურნეობას უვლიდნენ, ჰქონდათ სათიბები, ჰყავდათ საქონელი, თავიანთი მონაგარით ქვრივ-ობლებს, სკოლებსა და გიმნაზიებსაც უმართავდნენ ხელს, ზამთრობით კი ბარში, ჭელიშის მონასტერში ბრუნდებოდნენ და იქ განაგრძობდნენ ღვთის სამსახურს. მონასტრიდან დაახლოებით 30 მეტრზე წყაროა, წმინდა გიორგის წყალს ეძახიან. წყაროს ბერების ლოცვით დაუწყია დენა. მონასტრის ეზოში მამათა საფლავებიც ყოფილა, თუმცა ჟამთასვლამ მათი კვალი წაშალა.
ლეკნარის წმინდა გიორგის მადლი შეგვეწიოს და სიყვარულით აგვივსოს გულები.
