ერთი კონსტანტინოპოლელი ძალზე მოწყალე იყო. როცა ქალაქის ქუჩებში დადიოდა, თან უამრავი გლახაკი დასდევდა. ისიც ყველას განიკითხავდა. ერთმა ახლო მეგობარმა ჰკითხა: "რამ გაიძულა, ასეთი მოწყალე ყოფილიყავი?" მან უპასუხა: "როცა ათი წლის ყმაწვილი ვიყავი, ეკლესიაში მოძღვრისგან ქადაგება მოვისმინე, - ვინც გლახაკს მოწყალებას აძლევს, ის თვით ქრისტეს უდებს ამ ფულს ხელშიო". არ დავიჯერე და გავიფიქრე: "ქრისტე ახლა ზეცაში მამის მარჯვენით ზის, როგორ შეიძლება მიწაზეც იყოს და მიიღოს ის, რასაც გლახაკს აძლევენ?" უეცრად გლახაკი დავინახე. თავს ზემოთ იესო ქრისტე იყო. შევძრწუნდი. როცა ერთ-ერთმა გამვლელმა გლახაკს პური მისცა, ის თვითონ ქრისტემ გამოართვა და აკურთხა პურის გამცემი. ამ სასწაულის ხილვამ დამარწმუნა მოძღვრის ნათქვამის სიმართლეში და მას მერე შეძლებისდაგვარად გავცემ მოწყალებასო".