სიზარმაცეს უჩივით, - სწერს წმინდა მაკარი ოპტელი ვინმე ქრისტიანს, - დიახ, ხშირად ის თავს ესხმის ღვთისმოშიშებით მოღვაწესაც და დაუდევრობისას ეუფლება კიდეც.
წმინდა მამები ამ ვნების განსადევნად გვირჩევენ, გვქონდეს ხსოვნა სიკვდილისა, საუკუნო სატანჯველისა და მართალთა ნეტარებისა, ვიხელმძღვანელოთ ამ დროს თავმდაბლობით, რომელიც ღვთის მოწყალებას მოგვაგებს და სრულიად გაგვათავისუფლებს სიზარმაცის ტყვეობისგან.
* წმინდა არსენი დიდზე ამბობდა მამა დანიელი: ამდენ ხანს დაჰყო ჩვენთან და ვერ შევძელით მიგვებაძა მისეული ცხოვრებისათვის. შაბათს, მწუხრზე, მზეს ზურგს შეაქცევდა, პირით აღმოსავლეთით დადგებოდა. აღაპყრობდა ხელებს ზეცად და ლოცულობდა, ვიდრემდის კვლავ მის წინ მზე არ ამოვიდოდა.
